Verhelderend bellen

Een gesprek tussen twee mensen. De stemmen hoef je niet te horen. Je kunt aan de gebaren zien wat de toon van een gesprek is. Zo zie je wel eens in een auto die achter je staat dat twee mensen een gezellig gesprek hebben. Maar ook als de bespreking minder zonnig is zie je dat meteen. De gebaren zijn kort en krachtig. Niet meer rond en vloeiend.

Was vandaag live getuige van iemand die het thuisfront probeerde uit te leggen waar de fietssleutels lagen. Via de telefoon. Druk gebarend legde zij uit dat ze in de witte lade lagen. Al zwaaiend met haar armen wees ze hem het kastje met de witte la die zij bedoelde. Ze beeldde zelfs de sleutel uit. Ik weet niet waar ze woont, maar aan de gebaren te zien kan het kastje niet moeilijk te vinden zijn. Degene aan de andere kant van de lijn zag de gebaren niet, maar had ze duidelijk wel nodig. Er volgde een korte extra uitleg. Gevonden. Gelukkig. Misschien de volgende keer beeldbellen? Kan heel verhelderend werken.

Duizendklappermoe

Elk jaar verbaas ik mij er weer over. Hoeveel vuurwerk er de lucht in gaat. Op 30 december. Oudejaarsdag is nog niet begonnen. Laat staan oudejaarsavond.

Begint iedereen nu al met afsteken omdat ze het niet in één avond redden? Heb je dan niet teveel gekocht? Of is het afsteken van siervuurwerk ook leuk op 30 december op klaarlichte dag? Zag vandaag iemand met een zonnebril op siervuurwerk afsteken. Ik zag geen flitsende kleuren, maar ik had dan ook geen zonnebril op. Heb vanmiddag diverse duizendklapperachtigen horen afgaan. Veel rode resten gezien tussen de smeltende sneeuw. Ben een beetje duizendklappermoe. Aan iedereen die morgenavond vuurwerk gaat afsteken: laat die matten maar zitten, ga voor sier!  

Dure naamgenoot

Wel eens vaker gedaan. Maar nu eens verder gekeken dan de eerste pagina. Mijn voor- en achternaam tussen dubbele aanhalingstekens. In een zoekmachine op internet. Meer dan 4.000 resultaten.

Ik vind mijn blog, Hyves en LinkedIn. Wat dingetjes gerelateerd aan werk. Een naamgenoot is lid van Facebook. En nog iets anders. Hij is 25 cm hoog, 24 cm breed en 12 cm diep. Gemaakt van zwart hout. Hij heeft een rode wijzerplaat met gouden getallen. Het carillon speelt Ave Maria en Westminster. Een  klok. Met dezelfde naam. Niet alleen de voornaam is hetzelfde. Ook de achternaam. Link geopend. Hopend op een moderne klok. Passend bij mijn interieur. Ik zag het al helemaal voor me. Een altijd-bij-de-tijd-zijnde naamgenoot aan de muur. Niets van waar. Past totaal niet in mijn huis. Hij is niet goedkoop: 240,00 dollar. Populair exemplaar. Van de 27 pagina’s in de zoekmachine, gaan er 26 over hem. Toch wel grappig, zo’n naamgenoot.

Nieuw record: 256

Ik kan bijna niet meer zonder. E-mail. Een belangrijk communicatiemiddel. Het programma heeft ook gelijk een agenda. Handig. Zakelijk en privé e-mail ik wat af. De agenda van mijn e-mailprogramma gebruik ik alleen zakelijk. Afspraken zijn vastgelegd. Vergaderingen ook. Die hebben vaak een terugkeerpatroon. Ze zijn voor langere tijd ingepland.

Vergaderen om het vergaderen daar doe ik niet aan. Bij elkaar zitten omdat de agenda dat opgeeft. Eén van die vergaderingen die voor langere tijd gepland was, is vanaf vandaag geannuleerd. Alle genodigden, twaalf in totaal, ontvingen de annuleringen. Nee, niet één annulering. Meervoud. Of… eigenlijk de vergrotende trap van meervoud. In drie minuten tijd werd mijn mailbox gevuld met 256 e-mails. Een nieuw record. Allemaal annuleringen van die ene vergadering met terugkeerpatroon. Dat ging toch niet helemaal goed in het e-mailprogramma. Benieuwd naar de gezichten van de collega’s die er vandaag niet waren. Ben je één dag vrij geweest, is het aantal ongelezen mails alsof je drie weken met vakantie bent geweest. Werkse morgen.

Knuffelberentrui

Iedere ochtend hetzelfde dilemma. Welke outfit trek ik aan. Hoewel er overlap is, op het werk en thuis draag ik andere kleding. Sommige dingen passen nou eenmaal niet bij werk. Andere dingen passen niet bij thuis. Bij werkkleding heb ik ook nog ‘ik-heb-een-afspraak-met-een-externe-outfits’ en ‘geen-afspraken-vandaag-outfits’. De eerste net iets formeler dan de tweede.

Allemaal logisch zou je zeggen. Anno nu is er op veel werkplekken een dresscode. Bij ons ook. Business casual. Een zakelijke outfit, maar het mag er net wat vlotter uitzien. Een nette broek is prima. Een stropdas mag, maar hoeft niet. Voor de dames een nette broek of rok. Jurkje of blouse. Strak in pak alleen als je een afspraak hebt met een externe. Ik heb een paar honderd collega’s. Vandaag tijdens de lunch eens opgelet. Veel business casual. Maar ook een roze fleecetrui met knuffelberen en laarzen lijkend op snowboots. Zit vast heerlijk. Lekker warm in de winter. Zoveel mensen, zoveel interpretaties. Hoewel het niet in mijn kast ligt: Ik heb niets tegen fleecetruien met een knuffelberenprint. Ik heb ook niets tegen snowboots. Maar ik zou het lekker bewaren voor ‘dresscodeloze’ dagen.

Lievelingseten

De 3 R’en. Wie kent ze niet. Wij eten iedere dag rond dezelfde tijd. Kerst of niet. Kwart over zes/half zeven aan tafel. Onderdeel van de R van Regelmaat.

Haar lievelingseten vandaag. Ze heeft trek. Maar wil niet eten… Ook goed wat ons betreft. Zelf weten. Boos. Wij houden het gezellig. Alsof er niets aan de hand is. Als wij ons bord leeg hebben, klaar met gillen. “Papa titten?” vraagt zij snikkend. Op schoot bij papa. Bord in rap tempo leeg. Zelfs een tweede keer opgeschept. Ook op. Feesttoetje als dessert: yoghurt met hagelslag. Het is tenslotte kerst. Blij van tafel. Welkom in de wondere peuterwereld.

Kort en inspiratieloos

Niks meegemaakt vandaag? Heus wel. Maar… Niet goed genoeg opgelet. Ogen niet voldoende opengehouden. Hersens niet op volle toeren laten draaien. Was er gewoon even niet mee bezig. Hoewel ik mezelf had voorgenomen tenminste één stukje per dag te schrijven. Over iets kleins. Iets groots. Iets (on)opvallends. Of iets geks. Omdat ik het leuk vind. Het maakt me creatief. Het is 32 dagen achter elkaar gelukt. Vandaag een dip.

Ben inspiratieloos vandaag. Lastig. Dan maar een beschrijving van onze dag. Heel kort. Zoals elke blog. Vanmorgen een sneeuwwitte ochtend. Op visite. Heerlijke koffie. Kerstkrans erbij. Cadeautjes onder de boom. Kerstmuziek op de achtergrond. Vanmiddag even achter de naaimachine gezeten. Ben een jurk aan het maken. Voor mijn dochter. Daarna op kraamvisite. Onze kersverse nicht voor het eerst in het echt bewonderd. Een mooi poppetje. Zo klein. Zo schattig. Vanavond lekker gegeten. Nu een rustige avond. Heerlijk. Het was een leuke dag. Morgen weer inspiratie opdoen. En overmorgen. En overovermorgen. Eigenlijk gewoon elke dag. Tot de inspiratie echt op is. Of de lol eraf. Dat is nu nog niet. Nog lang niet.

357 en 358 bijzonder

Gisteren was het de 357^ste dag van 2010. Een bijzondere dag. Een dag om nooit te vergeten. Nooit meer. Want sinds gisteren zitten wij op een wolkje. Wij hebben allebei een nieuwe titel gekregen. Een prachtig, kerngezond meisje is gisteravond geboren. Ons nichtje. We zijn oom en tante geworden.

En vandaag, de 358^ste dag van 2010. Weer een bijzondere dag. Vanaf nu zijn we weer even oud. Over een half jaar verandert dat weer. Hij viert het niet. Al genoeg feestelijkheden in het vooruitzicht de komende dagen. Maar misschien wil hij er ook niet aan herinnerd worden. Dat gisteren zijn laatste dag als twintiger was. Hij krijgt cadeautjes. Niet ingepakt in kerstpapier. Maar in heel gewoon verjaardagspapier. Hij is nu officieel een dertiger. Gefeliciteerd met je verjaardag lieverd.

IJskoude toevalstreffer

Soms heb je van die momenten. Je ziet het gebeuren. Je gelooft je eigen ogen niet. Vandaag zag ik zoiets. Ik zat in mijn auto. Stoplicht op rood. Ik stond vooraan. Het was zo’n rij stoplichten over de weg.  

Het fietslicht ging op groen. Een meneer stak over. Reed keurig tussen de lijntjes onder de stoplichten door. En toen gebeurde het. Het was een absolute toevalstreffer. Ik was toeschouwer. De meneer was op het verkeerde moment op de verkeerde plaats. Een grote lading sneeuw viel van het stoplicht naar beneden. Het zat er waarschijnlijk al een tijdje aan te komen. De zwaartekracht deed zijn werk. De sneeuw stortte via zijn hoofd zijn jas in. Toen hij was overgestoken stopte hij. Schudde zijn jas uit en reed snel verder.  Met de sneeuwvlokken in zijn haar verdween hij uit het zicht. Meneer, ik had medelijden met u. Maar tegelijkertijd moest ik verschrikkelijk lachen. Ik hoop dat u er nu ook met een glimlach aan terugdenkt.

Achterhoofdogen gezocht

Ze was tien maanden toen ze ging tijgeren. Vijftien maanden toen ze ging kruipen. Bij achttien maanden ging ze zelf staan en bij twintig maanden ging ze lopen. Mijn dochter is wat traag qua beweging. Althans, dat zeggen de ‘gemiddelden’. Zelfs fysiotherapie voor gehad.

Het feit dat ze met bewegen wat trager is vinden wij geen probleem. Zelfs soms ook wel handig. Zo hebben wij geen traphekjes in huis, ze durft de trap niet op zonder hulp. Haar eventjes alleen laten in de huiskamer geen probleem, stoelen en banken klimt ze toch niet op. Tot vandaag. 23 maanden en 5 dagen oud. Er ontpopte zich een ware acrobaat in haar. Ze klimt in haar kinderstoel. Haalt allerlei toeren uit om op de eetkamertafel te klimmen. Wil opeens de hele dag de trap op en af. Even niet opletten en ze staat trots bovenop haar tekentafeltje naar me te zwaaien. Vandaag zijn we doorgekomen zonder grote valpartijen en blauwe plekken. Ik overweeg een helm en knie-, elleboog- en polsbeschermers. Vrijdag ben ik vrij. Ga dan de stad in op zoek naar een extra paar ogen. Voor mijn achterhoofd.

Kerststress en gember

Vrijdag gaan de winkels eerder dicht. Zaterdag is ook een zondag, alles dicht. Wat een toestand. Niet voor mij. Wel voor de supermarktbezoekers met kerststress. Lange lijsten met musthaves voor de kerstdagen. Boodschappen voor het ingewikkelde kerstmenu.

In de supermarkt. Een echtpaar. Hij werd er door haar op uitgestuurd. Hij moest gember halen want dat had zijn vrouw nodig voor het kerstmenu. Of ik wist hoe dat eruit zag. Ik wees de meneer de weg. Gevonden. Een raar ding vond de meneer. Of ze dat zo in de pan konden gooien. Schillen en raspen legde ik uit. Hij bekeek het ding aandachtig. Bracht een onzeker ‘oké’ uit. Ik vertelde hem dat het ook geraspt in een potje verkocht wordt. Kant-en-klaar. Minder lekker dan vers wat mij betreft, maar het is een optie. Zijn gezicht klaarde op. Goed idee. Of ik niet tegen zijn vrouw wilde vertellen dat het ook vers te krijgen was. Ik zou niet durven.

Lokaal internationaal

Ik luister elke dag naar dezelfde zender. Leuke programma’s en mijn smaak muziek. Nu het einde van het jaar nadert blikken ze terug op 2010. Hele ochtendprogrammering omgegooid. Andere presentator en herhalingen van de leukste stukjes van het jaar.

De meeste herhalingen die vanmorgen werden uitgezonden, kende ik nog. Het werd bijna saai. Al zappend kwam ik terecht bij een lokale zender. Het lokale nieuws was ‘about to begin’. Het nieuws bleek niet alleen van lokale bronnen afkomstig. Er werd ook internationaal nieuws gebracht. Over de ramp in Mexico. De geëxplodeerde oliepijp. We gingen over naar iemand in Mexico die meer kon vertellen. Ongeveer een halve minuut luisterde ik naar een Mexicaanse perswoordvoerder. Geen woord van verstaan. De presentator blijkbaar ook niet. Na het fragment was er even een stilte… toen hoorde je een onzeker ‘uhm’ en een té lang uitgesproken ‘deeeeeeeeee’. Zijn hersens draaiden op volle toeren. Hij had dit duidelijk niet verwacht. ‘De Mexicaanse perswoordvoerder spreekt over een chaos’ was de uitleg. En snel gingen we door naar het volgende nieuwsitem. Toch lastig zo’n uitzending op de radio zonder ondertiteling.

Beschreven achterklep

Heel erg leuk die sneeuw. Mooie uitzichten. Leuk sneeuwpoppen bouwen en sleetje rijden. Maar voor auto’s is het minder leuk. Natuurlijk zijn de files door het winterweer vervelend. Ook lastig: de auto wordt zo snel vies. Je hebt al snel een ‘bemodderde’ achterkant.

Vroeger werden alleen vrachtwagens beschreven. Tegenwoordig gebeurt dat ook bij auto’s. Zeker nu ze moeilijk schoon te houden zijn. ‘Vies’ staat er dan op de achterkant. Vanmorgen heb ik 60 kilometer afgelegd over de snelweg. Ik heb 7 auto’s geteld met ‘vies’ op de achterklep. Een ooit zilverkleurige Multipla had een wel heel bijzondere boodschap op zijn achterkant staan: ‘Papa, hou afstand anders bots je 4x in december’. Een bezorgde zoon of dochter. Gezien de zijkant zou het best kunnen dat er drie keer eerder een aanrijding was. Een gewaarschuwd mens telt voor twee. Veiligheid voor alles. Flink veel afstand gehouden. Na een paar kilometer nam hij de afrit. Een opluchting. Bestemming zonder schade bereikt.  

143 woorden

Het is niet gebruikelijk dat ik dit in het weekend doe. Toch gedaan. Kon even niet anders. Afgelopen donderdag input gekregen. Deadline aanstaande dinsdag. Het is belangrijk, het moet af. Kwam er niet eerder aan toe. Dus aan de slag op zondagmiddag.

Volgens de specificaties mag de tekst maximaal 150 woorden lang zijn. Meestal vind ik het niet moeilijk om kort van stof te zijn. Bij deze tekst wel. Veel informatie in weinig woorden. Ik schrijf eerst maar op wat het ongeveer worden moet. Mijn verhaal is 241 woorden. Het maximum met 91 overschreden. Beste vriendjes geworden met backspace. Tekst weghalen, tekst inkorten en tekst verschuiven. Na twintig minuten zijn er nog maar 143 woorden over. Alleen de essentie. Trots op ’t resultaat geniet ik van een vrije zondagmiddag. En alsof het zo moest zijn, ook deze tekst is 143 woorden. Exclusief kop.

Geen zegels, maar

Wij hebben op loopafstand een supermarkt. Handig. Maar we komen er zelden. Groente en fruit is er vaak van ‘dezelde-dag-opeten-want-morgen-kun-je-het-weggooien-kwaliteit’. Daarom rijden wij een station verder. Dan kunnen we voor meerdere dagen halen. Prima wat ons betreft. Bij de supermarkt op loopafstand komen wij alleen voor ‘oeps-vergeten-artikelen’.

Had een paar dingen vergeten. Dus lopend naar de winkel. Het is rustig bij de kassa. Ik leg de artikelen op de band. De mevrouw scant en zegt hoeveel ik moet betalen. Of ik nog zegels wil. Ik bedank vriendelijk. Of ik wel weet waarvoor ik spaar. Ja, heb ik gezien, een messenset. Ik heb al zo’n set, een nieuwe is niet nodig. Fout antwoord. De set is van een heel goed merk. Als ik daarvoor spaar dan kan mijn huidige set in de prullenbak. Nogmaals vriendelijk bedankt. Een zucht achter de kassa. Ze oppert dat ik de zegels mag meenemen, dan kan ik later nog besluiten om toch voor de set te sparen. Ik bedank haar voor de derde keer. De volgende klant parkeert zijn karretje bij de lopende band. Hij wil ook geen zegels. Als ik wegloop hoor ik hoe ze hem probeert te overtuigen. De aanhouder wint vast wel een keer.

Appelsap vermist

Overal gezocht dacht ik. Nergens te vinden. De bank aan alle kanten gecheckt. In, op en onder de kasten gekeken. Lades doorzocht. Onder de tafel, achter de gordijnen. Zelfs de tijdschriftenmand en de speelgoedkist omgekeerd. Hij moet toch ergens zijn.

Het pak appelsap is vermist. Een houten exemplaar voor in haar keukentje. Ongeveer 15 centimeter hoog. Voorzien van een groene appel. Hij is afgelopen zondag voor het laatst gesignaleerd. Daarna is niets meer van hem vernomen. Ook zijn broer, het houten pak sinaasappelsap, heeft geen idee waar hij is. Is dit zo’n ding dat we terugvinden als ze er te groot voor is? Nee. Een ingeving, na dagen zoeken. Misschien ligt hij wel onder het keukentje. Nog niet gekeken. Jawel. Bruut tegen de muur aangedrukt door de stofzuiger. De broers zijn weer herenigd. Welkom terug.

Verlopen toekomstige brief

Ik geef het toe. Ik ben een kritische lezer. Alle brieven die bij mij op de deurmat vallen beoordeel ik. Op inhoud, relevantie, lay-out en taalgebruik. Het zit er gewoon in. Ik vind tekst leuk. Daarom is het ook onderdeel van mijn werk. Ben er dagelijks mee bezig. Zakelijk, maar dus ook privé.

Vandaag donderdag 16 december 2010. Een brief op de mat van de tegelhandel waar ik 4 jaar geleden tuintegels heb besteld. Na afleveren nooit meer wat van gehoord. Tot vandaag dus. Het is een toekomstige brief, gedateerd 18 december 2010. Overmorgen. Ze verkopen het allerbeste en allermooiste vuurwerk. En om dat te vieren krijg ik als vaste klant (1 bestelling, 4 jaar geleden) een ‘vuurwerkcadeau’. In de brief staat verder te lezen dat ik op hun website vuurwerk kan bestellen. Dit kan vanaf 22 november circa 10.00 uur. 3,5 week geleden. De webwinkel sluit op 12 december 2010. Afgelopen zondag. Ik wilde geen vuurwerk bestellen, maar als iemand deze brief herkent omdat hij afkomstig is van zijn werkgever: dit is best een beetje zonde van de portokosten. Zou een voorstelletje indienen om dit nooit meer te doen. En als je het dan toch doet, stuur de brief dan een paar dagen voordat de webwinkel opent. Krijg je meer klanten.  

Nieuwe vulling

Moet een nieuwe vulling. Degene die ik nu heb verliest zijn houdbaarheid over niet al te lange tijd. Ga er zelf eentje maken. Gewoon op internet een programmaatje downloaden. Wat gegevens invullen. Foto’s uploaden en klaar.

Wat zich dit jaar afspeelt kan ik er nog in kwijt. Alles voor volgend jaar noteer ik op een blanco velletje achterin. Datum en tijd erbij. Kan ik het niet vergeten. Maar goed, programmaatje gedownload. Foto’s gezocht. Klaar voor de start. Pagina 1, gaat prima. Titel is ‘Mijn 2011’ daarbij een foto in Warhol-stijl. Leuk geworden. Pagina 2-3, persoonlijke gegevens invullen. Loopt vast. Letters worden opeens onzichtbaar. Probeer het later wel. Op naar pagina 3-4. Programma moet laden. Duurt 8 minuten.  Ik ontdek dat ik nog tot pagina 141-142 te gaan heb. Als hij bij elke pagina zo lang moet denken… Opeens lijkt hij wakker geworden. Alles werd weer zichtbaar. Daarna ging het snel, kwartiertje. Over een week valt mijn nieuwe agendavulling op de mat. Ik ben klaar voor 2011.

Twijfel niet nodig

De teller staat op 22 weken en 2 dagen. Uitgaande van 40 weken heb ik nog iets meer dan 17 weken te gaan. Nog ruim 13 weken werken en dan ga ik met verlof. Ongeveer 16 weken later ga ik weer aan het werk. Dat is ergens in juli. 60 kilo is 63 kilo geworden. Maat 38 spijkerbroek vervangen door een rekbaar exemplaar. Tot zover de cijfermatige informatie.

De mensen die het weten, die zien het. Maar er zijn nog veel mensen die me vragend aankijken. Zou ze… Bij twijfel haal ik ook niet in. Genante situaties voorkomen is beter dan genezen. Het kindje groeit goed. Ik groei niet enorm hard. Prima. Daardoor ook nog geen striae, hoewel dat ook door smeersels kan komen. Verwacht binnenkort een groeispurt. Daarna twijfelt niemand meer. Maar voor iedereen die het tot nu toe niet durfde te vragen: het antwoord is ‘ja’. Mijn dochter wordt een grote zus. Als ze twee jaar en drie maanden is. Half april. We kijken er enorm naar uit.     

Geboortejaar 1910

Wat ik voor cadeautje onder de kerstboom wil. Bekende vraag in deze tijd van het jaar. Ik heb daar nooit een pasklaar antwoord op. Een verlanglijstje is een heuse hersenkraker in mijn geval. Ik speur internet af op alles wat handig belooft te zijn en nog niet in mijn kast staat. Dingen die me leuk lijken. Na enige inspanning is het dan gelukt, ik heb een klein lijstje.

Ik surf naar een website om een digitaal lijstje te maken. Ik moet een account aanmaken. Heel eenvoudig. Gegevens invullen. Naam, woonplaats, e-mailadres, geboortedatum en -jaar. Het lijstje met geboortejaren begint bij 1910. Ik herhaal: 1910. Ik begrijp dat je een website toegankelijk wilt maken voor een zo breed mogelijk publiek. Maar zou een honderdjarige nog een digitaal verlanglijstje maken? Weet hij überhaupt van het bestaan van digitale lijstjes? Hoeveel honderdjarigen zijn er eigenlijk in Nederland? Eureka! Ik vraag een boek dat de antwoorden weet op al mijn vragen. Bedankt voor de inspiratie.

Kerstboomgemak

Ieder jaar hetzelfde ritueeltje. Ik loop naar zolder. Sleep de grote doos mee naar beneden. Dan nog een keer naar zolder voor de versiering. Ik heb een kunstboom. Ik vind echte bomen heel mooi. Ieder jaar bedenk ik me er eentje te nemen. Toch kies ik steeds voor gemak. Even uitvouwen en versieren. Voilà, kerstsfeer.

Voor het echte versieren kan beginnen moeten de lampjes in de boom. Staat gezellig als het schemert. Staat nog leuker als het donker is. Voor mij altijd een tijdrovende klus. Ik wil ze namelijk mooi verdelen. Het liefste hou ik er een meetlat naast, kijken of de ‘lichtloze’ ruimte overal gelijk is.  Niet gedaan. Na een uur leken ze op het zicht redelijk goed te zitten. Moment suprême! Stekker in het stopcontact… Niets… Had natuurlijk voor ik begon even moeten testen… Nieuwe gehaald. Voor gemak gegaan. Slinger met 100 lampjes die je gewoon om de boom wikkelt. Binnen vijf minuten klaar, prima verdeeld.

Witte knokkels

Ik was bevooroordeeld. Dat heb ik wel vaker bij dit type auto. Noem geen merken, maar als ik er eentje in de verte zie ga ik er van uit dat de snelheid niet hoger ligt dan stapvoets. Toen ik dichterbij kwam kreeg ik een bevestiging van wat ik al dacht.

Ze reed 50 waar je 80 mocht. De ruitenwisser op het achterraam zwaaide paniekerig heen en weer. Ondanks het mooie weer. Blauwe lucht, vrolijk zonnetje. Een zenuwachtig knipperend oranje lampje aan de linkerkant. Afslaan was geen optie, inhalen niet nodig. Dan weet je genoeg. De chauffeur zit bloednerveus en in opperste concentratie achter het stuur. Bij het inhalen weer een bevestiging. Met witte knokkels hield ze het stuur vast. Buik tegen het stuur. Kin op het stuur. De rugleuning van de stoel ongebruikt. Een gevaar op de weg. Stoppen bij het eerstvolgende postkantoor en een OV-kaart aanschaffen is mijn advies.

Wat ik eerst niet zag

Vanmorgen stapten wij in de auto. Reden de straat uit. Aan het einde van de wijk op de rotonde linksaf. Een paar minuten later stapten wij nietsvermoedend de crèche binnen. Ik wens haar een plezierige dag en stap weer in de auto.

Ik rijd dezelfde weg als heen, maar dan de andere kant op. Ik zie nu iets wat ik daarnet niet zag. Grote zwarte rookpluimen. Boven Alkmaar. Er woedt een grote brand. Op de N9 rijd ik onder de rookwolken door. Eventjes lijkt het nacht terwijl verderop de zon schijnt. Een heel bedrijf verwoest. Alle aanwezigen hebben zich op tijd in veiligheid kunnen brengen. Zwartgeblakerde resten zij nog over. De medewerkers hebben voorlopig vrij. Leuk. Maar niet op deze manier.

Scheenbeentas

Klaar met werken. Ik loop naar mijn auto. Voor mij loopt een meneer in een grijs pak. Laptoptas over zijn schouder. Hij belt naar huis. Vertelt zijn vrouw dat hij om zes uur thuis is en vraagt hoe het met de kinderen gaat. Tot zover niets geks zou je zeggen.

Toch bleef ik naar de lopende meneer kijken. Ik schat hem op 1 meter 90. Een stuk groter dan ik ben. Hij slungelde vooruit. Leek soms wel dronken. Hij had moeite met het dragen zijn tas. Waarschijnlijk gedeeltelijk door het gewicht.  De band van zijn tas was afgesteld op de langste stand. Het ding botste bij elke stap harder tegen zijn scheenbeen. Een meneer van 1 meter 90 met een laptoptas tegen zijn scheenbeen. Hoop dat hij zonder struikelen zijn bestemming heeft bereikt en dat iemand hem vertelt dat de band korter kan.

Gewassen mits

Elke dag schrijf ik een blog. Omdat ik het leuk vind. Het maakt me creatief. Ik let op de kleinste dingen. Onzinnige dingen ook. Alles kan een onderwerp zijn. Klein of groot. Opvallend of niet.

Vandaag in de supermarkt. Ik liep langs de koeling. Gesneden groenten, verse kruiden en nog veel meer. Mijn oog viel op een zak boerenkool van 250 gram. Met vetgedrukte letters stond er te lezen ‘dit product is gewassen mits koel bewaard (7⁰C)’. Ik heb het even goed op me in laten werken… Dus als ik het niet koel bewaar, dan is het niet gewassen. Moet ik natuurlijk nog wel weten of de groentemeneer het koel bewaard heeft. Anders koop ik iets wat ik koel bewaar en dus niet was, maar wat ik wel had moeten wassen omdat de groentemeneer het niet juist bewaard heeft. Of is dit een foutje van de meneer die de stickers maakt? Verwarrend. We eten noodles vanavond.

Exceptie peremptoir

Heb vandaag twee nieuwe woorden toegevoegd aan mijn woordenboek. Bestaande woorden, maar nieuw voor mij. Op de A10, ringweg oost haalde ik een vrachtwagen in. ‘Pvc-buizen met hergebruikgarantie’ schreeuwde de zijkant. Hergebruikgarantie. Nog nooit van gehoord. Achttien letters. Zou het leuk doen bij Scrabble. Acht keer woordwaarde.

Iemand die graag interessant praat vertelde mij bezig te zijn met een ‘exceptierapportage’. Blijkt een laatste onherroepelijke tegenwerping te zijn. Ja, ja… Ik bedacht me nog hem te vertellen over hergebruikgarantie. Heb het niet gedaan, maar zou best leuk combineren. Een exceptierapportage met hergebruikgarantie. Misschien klinkt het dan nog leuker als we het hebben over een ‘recyclebaar exceptie peremptoir’. Betekent ongeveer hetzelfde, maar dan weet echt niemand waar het over gaat. Zonder encyclopedie praat fijner. Geen 'difficiele' taal. Eenvoudig.

Glitters op de vloer

Ik ben geen huishoudwonder. Beleef geen plezier aan schoonmaken. Zie het als een noodzakelijk kwaad. Het is een routine. Iedere week maken wij het huis schoon. Hij stofzuigt, ik dweil. Hij doet de toiletten, ik de keuken.  Na het sinterklaasfeest gisteravond een extra stofzuig- en dweilsessie gehouden. Deze keer niet erg, de avond was erg gezellig. Dan heb je het er voor over.

Vandaag een vrije dag. Hoe ’t kan, kan ‘t. Ik heb last van een opruim- en schoonmaakwoede. Het was al netjes en schoon in huis. Toch moet alles wat recht staat nog een beetje rechter. Het schilderij aan de muur al vier keer een millimeter naar links verschoven. Vond nog een paar glitters op de vloer van een surprise. Die had de stofzuiger gisteravond niet opgemerkt. De geglazuurde bloempot die al glom, glimt nog meer na een poetsbeurt. Alleen nog even de kleine vingerafdrukjes van het raam verwijderen. Dan is alles spic en span. Schouderklopje voor mezelf.

Onthyven

Radeloze berichten op Twitter. Ligt het aan mijn verbinding, ben ik de enige? Heb er al twee dagen last van. Hoe moet dat nu. Ben ieder contact met de buitenwereld verloren. Wat een eenzame tijd. Geen aanspraak.

Hyves doet het niet. Het medium dat onze sociale contacten regelt is uit de lucht. We zijn verslaafd. Maar we moeten het even zonder doen; onthyven. Reden voor paniek. Moeten we elkaar nu weer gaan bellen? Weet je nummer niet. Heb geen telefoonboek. Mailen dan? Al tijden niet meer opgestart. Wachtwoord vergeten.  Ik leef mee met de mensen van Hyves. Zij moeten vandaag, zondag 5 december, naar kantoor om het probleem op te lossen. Zij hebben geen tijd meer om de laatste hand te leggen aan hun surprise of gedicht. Wij wel. Geniet van je vrije dag.    

Zogenaamde thee

Een winterse dag. Het is iets boven nul. We blijven binnen vandaag. Kachel aan. We warmen ons aan een heerlijk kopje thee. Zogenaamde thee.

Zij schenkt de zogenaamde thee uit een klein roze theepotje. We drinken uit kleine kopjes. Met minilepels roeren we er onzichtbare suiker door. Zij laat haar fantasie de vrije loop. Leuk om mee te doen. Om je weer heel even kind te voelen. Na drie kopjes thee is het de beurt aan de poppen. Haar poppen komen niets te kort. Ze genieten zichtbaar van de thee. Ik laat haar spelen en drink een kopje echte koffie.

Zes keer twee

Met een volle boodschappenwagen in de lift. Onderweg naar de parkeergarage. Mijn medepassagier zocht aanspraak. De sneeuw van de laatste dagen was voor hem niet handig. Hij zat veel op de weg. Reed voor zijn werk iedere dag van Alkmaar naar Haarlem. Aan het einde van de dag dezelfde route, maar dan andersom.

Toen de weermannen sneeuw voorspelden had hij ruitenwisservloeistof ingeslagen. Een dozijn flessen van twee liter. Afgelopen week had hij vijf dagen gewerkt. Van zijn voorraad had hij de helft gebruikt. Want met dit weer moest je zo veel sproeien. Meneer, ik hoop dat u dit leest. Ik ben niet heel handig op het gebied van auto’s. Maar zes keer twee liter in een week, voor vijf retourtjes Haarlem? Volgens mij moet u even langs een autodealer. Het reservoir is lek.

Zomaar blauw

Geen idee hoe het komt. Er heeft niemand op gestaan. Niet gestoten en niet misgeslagen met een hamer. Maar hij is wel blauw. M'n teennagel. Rechtervoet, grote teen.

Even gedokterd via internet. Het kan ook ontstaan door te krappe schoenen. Onmogelijk dat dat bij mij de reden is. Heb deze schoenen al heel lang, nooit last van gehad. Volgens dokter internet kan 't ook zomaar ontstaan. Zonder reden. Het gaat dan ook zomaar weer weg. Ach, mooi blauw is niet lelijk en mijn slippers blijven de komende maanden nog diep weggestopt in de kast.

Buikbeelden

Wij weten het. Vanmorgen hebben we het gezien. Bewegende buikbeelden. Maar we houden nog een slag om de arm. Misschien hebben ze het niet goed gezien. We bedenken een hij-naam en een zij-naam.

We gebruiken al een paar maanden ´hij´ als aanspreektitel. Dat houden we zo. Om verwarring te voorkomen. Maar die hij kan ook een zij zijn.  Half april mag iedereen het weten. Dan is het ons geheimpje niet meer. Het allerbelangrijkste: alles is goed. Tenen en vingers geteld, van beide tien.

Zonder foto

Soms heb ik het gevoel de enige te zijn. Het braafste meisje van de klas. Met hoge snelheid werd ik ingehaald. Niet geteld hoe vaak, maar aan tien vingers had ik zeker niet genoeg.

Er wordt hard gewerkt aan de weg. Versmalde rijstroken, dus je mag maar 70 kilometer per uur. Ik hield me daaraan. De zwarte auto in de berm heeft mij niet op de foto gezet. Niet veel inhalers kunnen hetzelfde zeggen als ik. Zonder bekeuring kwam ik thuis.

Nieuwe koning

Over een week of drie komt hij officieel aan de macht. Onze nieuwe koning. Gistermiddag vanaf 14.30 was hij al zichtbaar. Een uur later was de witte laag in mijn tuin al meer dan een centimeter dik. Ook vandaag is hij beeldbepalend.

Slee van zolder gehaald. Als een sneeuwpop kwam ik de creche binnen. Zij voerde mij meteen mee naar het raam. 'Mama neeuw' (beginletters zijn nog lastig) riep zij juichend. Blij gingen we met de slee naar huis. Welkom koning winter.

Haast botst

Het heeft gevroren. Vanmorgen vroeg ik hem voorzichtig te doen op de weg. Het kon glad zijn. Hij deed voorzichtig. Iemand anders deed dat niet. Propte zijn auto op een weghelft waar dat niet kon. Iedereen hield voldoende afstand. Maar de meneer had haast. Zijn achterligger moest remmen, de volgende auto ook. Veel te hard remmen. Ze haalden het niet en botsten op elkaar. Hij was de derde in de rij. Hij probeerde zijn auto tot stoppen te manen. Niet op tijd gelukt. Met lage snelheid raakte hij zijn voorganger.

Het was op de linkerbaan. Ergens in de buurt van Noordwijk. Hij probeerde de schade aan zijn voorganger te beperken. Stuurde iets naar links. Voorganger weinig schade aan de achterkant. Zijn auto aan voor- en zijkant beschadigd. Geen gewonden, alleen blikschade aan drie auto’s. De haastige veroorzaker heeft niets gemerkt. Hoop dat hij op tijd was.

Fit verkouden

Het heerst. Ik heb het ook. Een volle neus, snuiten is zinloos. Je probeert het toch. Gevolg: neus rood. Ondanks zakdoekjes die 'ultra soft' beloven te zijn. Je slaapt slecht. Vaak wakker, droge keel. De volgende ochtend ben je niet fit. Toch aan het werk, niet zeuren.

Degene die gisteren door mijn keukenraam naar binnen gluurde moet verbaasd zijn geweest. Daar zat ik dan. Boven een pan dampend water. Met een handdoek over mijn hoofd. Ik stoomde tien minuten. Resultaat: een volle, 'snuitbare' neus. Heerlijk geslapen. Vanmorgen fit verkouden opgestaan.

Leuk op afstand

Zij zag vandaag een oude, rustige meneer met een rode mijter. Niks mis mee. Er waren ook springende, dansende, joelende mensen met veren op hun baret. Eentje daarvan benaderde haar. Op een paar meter afstand  was hij best leuk. Maar toen hij dichterbij kwam… Gelukkig zat zij veilig op de arm van haar vader.

Hij heeft het nog een paar keer geprobeerd. Vijf meter. Prima. Vier dan. Gaat ook nog wel. Drie. Nog net te doen. Twee meter… is echt het maximaal haalbare. Ze hebben een afspraak gemaakt. Volgend jaar begint hij op twee meter afstand en komt dan langzaam dichterbij. Aan het einde de dag gaan ze samen op de foto. Zij op zijn arm. Haar vader maakt de foto dan leuk op afstand.

Mooi, maar…

Soms vang je een gesprek op. Soms weinig interessant. Soms verbazingwekkend. Een jong stel in een woonwinkel. Zij gaan samenwonen en zoeken een bank. Een grijs exemplaar springt in het oog. Ze hebben dezelfde smaak. Een mooiere bestaat niet.

Ze gaan zitten. Hij is mooi, maar zit niet lekker. Niet zacht genoeg en de zitting is te kort. Hoe vaak ze op de bank gaan zitten, vraagt zij. Hij denkt niet zo vaak, ze werken allebei fulltime. En als ze ’s avonds thuiskomen gaan ze eten aan tafel, dan zitten ze er niet op. Dat is pas na het afwassen, hooguit een uurtje voor het slapen gaan. De bank is mooi, zit niet lekker, maar… ze nemen hem toch! En zo werden zij eigenaar van een mooie grijze bank met ‘maar’.

Vergeetachtige voeten

Wat een dag. Eentje om niet snel te vergeten. De wekker gaat om 06.00 uur in een hotel in hartje Rotterdam. Opstaan, douchen, aankleden, koffer inpakken. Koffie en warme broodjes bij het ontbijt.

Om 07.30 stap ik in een ijskoude auto. Ik rijd 1,5 kilometer. Bestemming bereikt. M'n auto, voorzien van logo en bedrijfsnaam, parkeer ik opvallend voor de ingang. Ik beman onze beursstand. Samen met een aantal collega's. Goed, leuk en gezellig. De beursdag in een paar woorden. Hoewel mijn voeten daar anders over denken. Au! Vandaag 'the day after'. Mijn voeten zijn niet vergeetachtig. Gelukkig werk ik vandaag zittend.

Bitter chocoladehaar

Het damestoilet in een groot warenhuis. Terwijl ik de kraan opendraai om mijn handen te wassen komen er twee dames binnen. Pratend. De blondine gaat een toilethokje in, de brunette wacht. De deur is dicht, het gesprek gaat door. Sinds kort heeft ze bruin haar. De kleur van bittere chocolade. Haar vriend vindt de kleur niet mooi. Rood staat beter vindt hij. Achter de deur klinkt onbegrip. Terwijl ik mijn handen afdroog komt de blondine naar buiten. Hij heeft geen gevoel voor mode.

Afgelopen zaterdag ben ik bij de kapper geweest. Knippen en verven. Dezelfde kleur als de vorige keer. Espressobruin. Geen bittere smaak. Iedereen vindt het mooi.

Geflambeerde memorykaarten

Een klein meisje, bijna twee jaar oud, is volledig in de ban van haar eigen keukentje. Twee onderkastjes gevuld met potten, pannen en bestek. Een bovenkastje met bekers en borden. Een wasbak met een ‘zonderwaterkraan’. Een kookplaat met licht, aangedreven door zes AA-batterijen.

Ze heeft haar keukentje al een week. Zij blijkt een ware keukenprinses. Zij serveert haar ouders culinaire hoogstandjes. Elke dag weer. Vandaag begonnen zij de dag met soep van houten wortels en geflambeerde memorykaarten, afgeblust met water uit de ‘zonderwaterkraan’. Voor haar ouders niet de meest voedzame maaltijd, wel de meest bijzondere.