dinsdag 30 november 2010

Nieuwe koning

Over een week of drie komt hij officieel aan de macht. Onze nieuwe koning. Gistermiddag vanaf 14.30 was hij al zichtbaar. Een uur later was de witte laag in mijn tuin al meer dan een centimeter dik. Ook vandaag is hij beeldbepalend.

Slee van zolder gehaald. Als een sneeuwpop kwam ik de creche binnen. Zij voerde mij meteen mee naar het raam. 'Mama neeuw' (beginletters zijn nog lastig) riep zij juichend. Blij gingen we met de slee naar huis. Welkom koning winter.

maandag 29 november 2010

Haast botst

Het heeft gevroren. Vanmorgen vroeg ik hem voorzichtig te doen op de weg. Het kon glad zijn. Hij deed voorzichtig. Iemand anders deed dat niet. Propte zijn auto op een weghelft waar dat niet kon. Iedereen hield voldoende afstand. Maar de meneer had haast. Zijn achterligger moest remmen, de volgende auto ook. Veel te hard remmen. Ze haalden het niet en botsten op elkaar. Hij was de derde in de rij. Hij probeerde zijn auto tot stoppen te manen. Niet op tijd gelukt. Met lage snelheid raakte hij zijn voorganger.

Het was op de linkerbaan. Ergens in de buurt van Noordwijk. Hij probeerde de schade aan zijn voorganger te beperken. Stuurde iets naar links. Voorganger weinig schade aan de achterkant. Zijn auto aan voor- en zijkant beschadigd. Geen gewonden, alleen blikschade aan drie auto’s. De haastige veroorzaker heeft niets gemerkt. Hoop dat hij op tijd was.

zondag 28 november 2010

Fit verkouden

Het heerst. Ik heb het ook. Een volle neus, snuiten is zinloos. Je probeert het toch. Gevolg: neus rood. Ondanks zakdoekjes die 'ultra soft' beloven te zijn. Je slaapt slecht. Vaak wakker, droge keel. De volgende ochtend ben je niet fit. Toch aan het werk, niet zeuren.

Degene die gisteren door mijn keukenraam naar binnen gluurde moet verbaasd zijn geweest. Daar zat ik dan. Boven een pan dampend water. Met een handdoek over mijn hoofd. Ik stoomde tien minuten. Resultaat: een volle, 'snuitbare' neus. Heerlijk geslapen. Vanmorgen fit verkouden opgestaan.

zaterdag 27 november 2010

Leuk op afstand

Zij zag vandaag een oude, rustige meneer met een rode mijter. Niks mis mee. Er waren ook springende, dansende, joelende mensen met veren op hun baret. Eentje daarvan benaderde haar. Op een paar meter afstand  was hij best leuk. Maar toen hij dichterbij kwam… Gelukkig zat zij veilig op de arm van haar vader.
Hij heeft het nog een paar keer geprobeerd. Vijf meter. Prima. Vier dan. Gaat ook nog wel. Drie. Nog net te doen. Twee meter… is echt het maximaal haalbare. Ze hebben een afspraak gemaakt. Volgend jaar begint hij op twee meter afstand en komt dan langzaam dichterbij. Aan het einde de dag gaan ze samen op de foto. Zij op zijn arm. Haar vader maakt de foto dan leuk op afstand.

vrijdag 26 november 2010

Mooi, maar…

Soms vang je een gesprek op. Soms weinig interessant. Soms verbazingwekkend. Een jong stel in een woonwinkel. Zij gaan samenwonen en zoeken een bank. Een grijs exemplaar springt in het oog. Ze hebben dezelfde smaak. Een mooiere bestaat niet.
Ze gaan zitten. Hij is mooi, maar zit niet lekker. Niet zacht genoeg en de zitting is te kort. Hoe vaak ze op de bank gaan zitten, vraagt zij. Hij denkt niet zo vaak, ze werken allebei fulltime. En als ze ’s avonds thuiskomen gaan ze eten aan tafel, dan zitten ze er niet op. Dat is pas na het afwassen, hooguit een uurtje voor het slapen gaan. De bank is mooi, zit niet lekker, maar… ze nemen hem toch! En zo werden zij eigenaar van een mooie grijze bank met ‘maar’.

donderdag 25 november 2010

Vergeetachtige voeten

Wat een dag. Eentje om niet snel te vergeten. De wekker gaat om 06.00 uur in een hotel in hartje Rotterdam. Opstaan, douchen, aankleden, koffer inpakken. Koffie en warme broodjes bij het ontbijt.

Om 07.30 stap ik in een ijskoude auto. Ik rijd 1,5 kilometer. Bestemming bereikt. M'n auto, voorzien van logo en bedrijfsnaam, parkeer ik opvallend voor de ingang. Ik beman onze beursstand. Samen met een aantal collega's. Goed, leuk en gezellig. De beursdag in een paar woorden. Hoewel mijn voeten daar anders over denken. Au! Vandaag 'the day after'. Mijn voeten zijn niet vergeetachtig. Gelukkig werk ik vandaag zittend.

maandag 22 november 2010

Bitter chocoladehaar

Het damestoilet in een groot warenhuis. Terwijl ik de kraan opendraai om mijn handen te wassen komen er twee dames binnen. Pratend. De blondine gaat een toilethokje in, de brunette wacht. De deur is dicht, het gesprek gaat door. Sinds kort heeft ze bruin haar. De kleur van bittere chocolade. Haar vriend vindt de kleur niet mooi. Rood staat beter vindt hij. Achter de deur klinkt onbegrip. Terwijl ik mijn handen afdroog komt de blondine naar buiten. Hij heeft geen gevoel voor mode.

Afgelopen zaterdag ben ik bij de kapper geweest. Knippen en verven. Dezelfde kleur als de vorige keer. Espressobruin. Geen bittere smaak. Iedereen vindt het mooi.

zaterdag 20 november 2010

Geflambeerde memorykaarten

Een klein meisje, bijna twee jaar oud, is volledig in de ban van haar eigen keukentje. Twee onderkastjes gevuld met potten, pannen en bestek. Een bovenkastje met bekers en borden. Een wasbak met een ‘zonderwaterkraan’. Een kookplaat met licht, aangedreven door zes AA-batterijen.

Ze heeft haar keukentje al een week. Zij blijkt een ware keukenprinses. Zij serveert haar ouders culinaire hoogstandjes. Elke dag weer. Vandaag begonnen zij de dag met soep van houten wortels en geflambeerde memorykaarten, afgeblust met water uit de ‘zonderwaterkraan’. Voor haar ouders niet de meest voedzame maaltijd, wel de meest bijzondere.