Voedertijd

Vanmiddag. Half vijf. Ik sleepte een blauw mandje achter me aan. Moest even een paar boodschappen halen. Bij de grootgrutter. De welbekende.

Ze hebben weer gescoord. Inmiddels is het al een schot voor open doel. Geen keeper meer nodig. Wegens succes geprolongeerd. De populariteit van de actie neemt steeds gekkere vormen aan. Als je hebt betaald, je boodschappen ingeladen, dan begint het. Een grote grasmat, afgezet met een lintje,daarachter tientallen fans. Ik kreeg een beetje een beeld van voedertijd in de dierentuin. Je kent ’t wel. Juichende zeeleeuwen als de verzorger binnenkomt met een emmertje vis. Uitzinnige apen als de verzorger alleen al om het hoekje kijkt. Natuurlijk zijn het geen dieren. Het zijn heel gewone kindjes die meer dan graag de gaten in hun plakboek willen opvullen. Die graag een plaatje willen van hun grote voorbeeld. Dus iedereen die in het bezit zou kunnen zijn van de begeerde plaatjes, wordt aangesproken, toegeschreeuwd of gesmeekt om de plaatjes af te geven. Als dit de eredivisie was, dan stond de grootgrutter bovenaan. Ze hebben het weer voor elkaar. Complimenten. Goede actie. Maar ik ga de komende weken tijdens schooltijden m’n boodschappen halen.

Slingeraar

Van jongs af aan heb ik er al last van. Is nooit helemaal overgegaan. Zo erg als ’t vroeger was is het nu niet meer. Maar toch… Eigenlijk is het een bijzonder lastige eigenschap.

Ik ben, zoals ik het zelf noem, een ‘slingeraar’. Dat heeft niets te maken met slingers. Het is helemaal niet feestelijk. Ik laat van alles slingeren. Soms heb ik helemaal niet door dat ik ’t doe. Soms heb ik er bijzonder veel last van dat ik ’t heb gedaan. Dan maak ik er maar weer stapeltjes van. Oogt tenminste netjes. Maar eigenlijk vind ik het het allerprettigst als ’t weg is. Opgeruimd. Geeft rust. Niet alleen qua aanzicht. Ook in m’n hoofd. Krijg ik post? Dan leg ik dat graag op tafel. Een magazine? Past ook wel op de stapel. Zo ook de krant, een kaart. Zin om het op te ruimen heb ik vaak niet. Maar na een tijdje gaat het me storen. Dan vraag ik me af waarom ik het niet meteen doe. Tja, wel eens geprobeerd. Ook een tijdje volgehouden. Maar je valt toch weer snel terug in oude gewoontes. Het lukt me gewoon niet. Om altijd alles meteen op te ruimen. Ach, heel erg is het niet. Sommige mensen hebben iets soortgelijks, die kunnen met geen mogelijkheid op tijd komen. Daar heb ik nou weer geen last van. Zo heeft iedereen wel wat volgens mij. Niemand is perfect. Ook ik niet. Hoewel…. 

Bijbelstudies

Wel eens een typefoutje gemaakt bij een URL? Iemand die mijn blog las wel. Laat vooral de ‘s’ eens weg. Dan krijg je toch iets heel anders. Nee, is niet mijn site. Had er tot voor kort nog nooit op gekeken.

“Mega site of Bible studies and information”. www.belindamantel.blogpot.com. Linkjes naar gospelmuziek. Bijbelstudies, afbeeldingen, verhalen. Live beelden vanuit Jeruzalem. En nog veel meer. Lukraak nog een paar URL’s ingeklopt. Geen typefouten. Heel bewust goed. Met mijn voornaam. Drie w’s met mijn voornaam punt nl, geeft een site voor 18 jaar en ouder. Voor alle duidelijkheid, is ook niet mijn site. Als je punt nl vervangt door punt com.cn, dan krijg je de website van een oosterse naamgenoot. Geen idee wat het is. Maar het ziet er toch best vriendelijk uit.

Kippenvel

De deur ging open. Ze stommelde naar binnen. Perste er met enige moeite een ‘goedemiddag’ uit. Eén van de schoonmaaksters bij ons op kantoor. Ze sleepte een kar achter zich aan. Rijkelijk gevuld met allerlei schoonmaakwaren. Stofdoeken, dweiltjes, emmers, spray’s en flesjes.

Dweiltje in de emmer, uitknijpen, bureau soppen. Systematisch ging ze alle bureaus af. Bijna geruisloos deed ze haar werk. Bijna geruisloos. Ze had kauwgom in haar mond. Het leek alsof ze net een heel pakje Sportlife in haar mond had gestopt. Met open mond kauwde en smakte ze er op los. Tussendoor werden ook nog bellen geblazen, gevolgd door een 'plop' als hij uit elkaar spatte. Kauwgom kauwen blijkt een gunstige invloed te hebben op de concentratie. Misschien was dat wel de reden dat ze zo enthousiast en overduidelijk kauwde. Smakken heeft geen functie volgens een kauwgomwebsite. Dus, misschien de volgende keer vragen of de bijgeluiden achterwege kunnen blijven. Kan ik zonder kippenvel doorwerken.

Stoer koekblik

Het is blijkbaar stoer om scheef in je auto te hangen. Tenminste, ik denk dat degene voor mij probeerde om dat te zijn. Met zijn linkerhand hield hij heel erg ‘yo!’ zijn stuur vast. Nou ja, van echt vasthouden was geen sprake. Zijn pols leunde op twaalf uur. Zijn rechterelleboog steunde op de bijrijderstoel. Zijn hoofd hing op zijn rechterhand.

Hij probeerde uit alle macht zijn hoofd al leunend zo goed mogelijk boven het dashboard uit te krijgen. Extra moeilijkheid daarbij was de baseballcap met een op indrukwekkende wijze rond gevouwen klep. Maar ook de beat van de housemuziek was een hindernis. Tenslotte is meedeinen wel een belangrijk onderdeel van je image als je stoer bent. Je begrijpt dat het kijken in spiegels al helemaal geen optie was. Dat deed hij dan ook niet. Scheurde van links naar rechts. Zijn rode koekblik op wielen was niet van het type ‘jeetje wat een mooie auto’. Eerder een alternatief, of in dit geval: een ‘Alto’, voor een trapauto. Hij had zijn koekblik voorzien van een extra spoiler en witte vlammen. Van die sneue stickers. Alsof het lijkt een snelle wagen te zijn. Bij het stoplicht stond ik achter hem, op de linkerbaan. Rechts een vrachtwagen met oplegger. Toen het licht op groen ging deed hij zijn uiterste best om als eerste weg te zijn. Trapte het gaspedaal zo ver mogelijk in. Toch was de vrachtwagen met oplegger eerder weg. Heel stoer om je motor af te laten slaan bij het optrekken.

Het woord

Al zeven dagen en nachten gaat het goed. En dat vinden we best fijn. Sinds vorige week woensdag vermijden wij ‘het woord’ in haar bijzijn. We willen de herinnering niet naar boven halen. Over een tijdje misschien. Maar nu is het nog een te gevoelig onderwerp.

Wat we al een tijdje stiekem hoopten, gebeurde. Ze nodigde er zelf toe uit. Wij hebben alleen maar meteen de koe bij de horens gevat. Er geen gras over laten groeien. Direct toegeslagen. Uitnodiging geaccepteerd. “Dante groot, speentjes voor baby’s”, meldde ze ons vorige week woensdagavond. Eigenlijk herhaalde ze onze woorden. Wat wij al een tijdje tegen haar vertelden. Oké, dus nu is ze zelf ook overtuigd. Dan gaat het speentje er maar meteen uit. Vond ze prima. De volgende ochtend deed ze vol trots haar mededeling voor de tweede keer. Donderdagavond bleek ze iets meer moeite te hebben met haar uitspraak. Zo ook op vrijdag. Maar, langzamerhand bleek de verslaving minder te worden. Er werd minder naar gevraagd. Nu, sinds een dag of drie vraagt ze er niet meer naar. Verdrietig of moe? Dan vragen we tegenwoordig naar het knuffelkonijn. ‘Het woord’ lijkt langzaam in de vergetelheid te raken.

In de soep

Ik was me er niet van bewust. Maar ik blijk een vaste routine te hebben. Vanmorgen deed ik alles in de verkeerde volgorde. Tenminste, dan denk ik. Ik wist namelijk even niet meer wat ik al gedaan had en wat ik nog moest doen.

Wassen, tanden poetsen, haar wassen, conditioner, gezicht reinigen. Onder de douche. Als ik probeer te letten op mijn vaste volgorde, dan loopt het in de soep. Ik begon met het wassen van mijn haar. Daarna de conditioner. Tanden poetsen. Wassen. En toen ging het mis. Had ik nou m’n tanden al gepoetst? Voor de zekerheid nog een beetje witte pasta op de tandenborstel. Al na een paar slagen bedacht ik me dat dit de tweede keer was. De pepermuntsmaak was scherper dan anders namelijk. Maar ja, had ik nou al m’n gezicht gereinigd? Oké, het was niet handig. Morgen gewoon weer onnadenkend en halfslapend onder de douche, dat gaat veel sneller dan alles twee keer doen.  

Misquotatie

Wat mij betreft multi-interpretabel. Maar een echt woord is het niet. Het bestaat niet. Althans, ons woordenboek heeft er nog nooit van gehoord. Hoewel het leuk klinkt. Ingewikkeld ook. “Misquotaties”. Mooi hé?! Je zou kunnen denken dat het hier gaat over de visquota. Dat de inhoud van de visnetten verkeerd is geteld, misgequoot. Maar je kan ook denken aan de melkquota. Dat je een boer te veel melk heeft geproduceerd. “Oeps, was een misquotatie”. Maar nee, het gaat hier om een quote, een citaat. Iemand heeft iemand anders niet juist geciteerd. Een misquotatie... Ik zocht het er ook niet direct achter. Toch lijkt de auteur van een artikel dat ik vandaag las het er echt mee te bedoelen. Of heb ik dat misgeïnterpreteerd? Is het een druk- en zetfout? Nou ja, het is in ieder geval een voorbehoud. Tussen aanhalingstekens, een quote dus.

Voor leuk komt saai

De kop is eraf. Het begin is er. Het was weliswaar een saai klusje. Wel belangrijk. Precisiewerk. Van de bouw, nu zo’n vier jaar geleden, zaten er nog wat vlekjes. Langs de bovenste rand van de muur. Waren nog restjes van de lijm die de muur op zijn plaats houdt. Die zijn nu net zo wit als de muren en het plafond. Niets meer van te zien.

De volgende stap is het afplakken van twee van de vier nu nog wit gestuukte muren. Die krijgen een kleurtje. Maar voor ik los mag gaan met de nieuw aangeschafte vachtroller moeten we eerst nog voorstrijken. Ook zo’n saai klusje. Maar ja, wel belangrijk. Anders is het fuchsiaroze deel van de lambrisering van verf binnen de kortste keren opgezogen. En datzelfde geldt voor de rode rand erboven. Nu de kop eraf is, loopt m’n hoofd over. Van de ideeën. Het creatieve deel van mijn brein werkt op volle toeren. Fijn, precies op het juiste moment. Alles geeft inspiratie. Oké, bijna alles. Van de zondagkrant die vanmorgen op de mat viel word ik nog steeds niet enthousiast. Hetzelfde geldt voor de door de glazenwassers platgestapte bodembedekkers in de voortuin. Moet ik nog eens vervangen. Back to the girlsroom. Ik zie al helemaal voor me hoe het worden moet. De verfkleuren zijn helemaal leuk. En ik kijk enorm uit naar het kunstwerk van behang wat ik in gedachten heb. Maar voor de leuke dingen, altijd eerst weer iets saais. We behangen op een MDF-plaat, die moet eerst in de grondverf…  Met het einddoel in gedachten worden saaie klusjes een beetje leuker. Een klein beetje.

Angstaanjagend pakket

Er is een pakket bezorgd. Bij de buren. Twee huizen verder. Pakket voor ons. Of eigenlijk, voor mij. Een opvallende doos. Een gezellige buitenkant. Oranje. Een feestelijke print erop. Meteen opengemaakt.

De inhoud begint leuk. Een knuffelgiraffe. Dan nog een kinderboekje en een grote kartonplaat over veiligheid in huis. Maar dan. Als de kartonplaat uit de doos is. Pas dan vind je de echte inhoud. Zo’n inhoud waarvan je liever van te voren niet weet dat je ’t nodig hebt. Angstaanjagend. Klinisch. Steriel. Maar liefst drie setjes steriele doktershandschoenen. Twee pakken met in totaal 32 verbanden die voor mijn gevoel enkele liters aankunnen. Een dozijn matrasbeschermers van 60 bij 60 cm. En een paar grote matrashoezen. Nee, niet van zachte stof. Maar van kunststof. Lijkt een beetje plastic. Van dat krakende spul. Grote pakken met watten. Wondgaasjes. Alcohol. En nog meer wat ik niet kan thuisbrengen. Een bevallingspakket. Ter voorbereiding. Kan ik alvast wennen aan het idee dat het half april waarschijnlijk allemaal tevoorschijn getoverd moet worden. Mijn wentijd is nog ongeveer twaalf weken. Moet genoeg zijn. Met dank aan de zorgverzekeraar. Keurig op tijd verstuurd.

Blauwtje gelopen

Einde van de ochtend zag het om mij heen blauw van de geeltjes. De gele waren op, de blauwe zijn ook prima. Voor een 'niet-vergeten-kladje'. Voor een 'nog-te-doen-dingetje'. Mijn bureau lag er vol mee. Krabbels en steekwoorden. Voor anderen onbegrijpelijke notities. Kleine tijdvreters.

Heerlijk om te constateren dat er eentje afgestreept kon worden. Een groot 'is-gedaan-kruis'. Met een dikke zwarte stift. Lekker opvallend. Om het velletje vervolgens bruut te verkreukelen en te degraderen tot de papierbak. Heerlijk gewerkt vandaag. Veel geeltjes hebben een blauwtje gelopen en zijn verdwenen in de papierbak. Met een goed gevoel en een leeg hoofd naar huis. Ik ben klaar om van het weekend te genieten.

Pantypetitie

Ik begrijp het even niet. De voorkant van de verpakking schreeuwt ‘Extra Large’. Normaal heb ik Small of Medium. Nu niet. Extra Large. Staat gelijk aan 44-46 volgens de fabrikant.

Nee. Heb geen grotere maat omdat ik zwanger ben. Heb hiervan altijd maat 44-46. En nee. Ik heb er geen complex van. Ik krijg pas een complex bij een maatje kleiner. 42-44. Dan hangt het kruis binnen de kortste keren tussen je knieën. Bij maat 40-42 wordt het pas echt vervelend. Die krijg je aan, totdat je dijbenen getrotseerd moeten worden. Hoe elastisch ook. Met geen mogelijkheid kom je er in. Althans, niet zonder gaten en ladders. Panty’s zijn toch rare dingen. Waarom moet je die altijd een paar maten groter kopen? Is toch niet logisch. In ieder geval vind ik het niet handig. Heb je van het ene merk panty een ‘large’ nodig, bij het andere merk moet daar nog ‘extra’ voor staan. Volgens mij kan het pantyprobleem eenvoudig opgelost worden. Degene die bedoeld is voor vrouwen met medium noem je ook medium en niet (extra)large. Veel eenvoudiger zoeken. Ik denk over een pantypetitie. Wie ze haar handtekening? Weet nog niet aan wie ik de petitie ga overhandigen. Denk ik nog over na. Suggesties zijn welkom.

Pottie

Diep onder de indruk las zij vanmorgen een boek. Een nieuw boek. Voor haar tweede verjaardag gekregen. Nadat ze het boek een aantal keer goed had doorgenomen kwam ze bij me zitten. Mama lezen.

Als dochterlief dat verzoekt, dan gaat mama natuurlijk lezen. Alles wat in het boekje stond kreeg een naam. Ze kon het vrij snel nazeggen. Aanwijzen ook. Boek uit. Nog een keer. Weer diep onder de indruk. “Dante ook onneboek?” Ja, hoor dat mag. Gaan we binnenkort voor je kopen. Boekje nog een keer lezen. “Dante ook pottie plassen?” Ja, hoor dat mag. “Nu?”. We hebben ons geen seconde bedacht. In de auto gesprongen. Naar het winkelcentrum. Ik stond nog bij het onderbroekenschap op zoek naar haar maat, zij stond al juichend bij het schap met potjes. Ze had haar keuze ook al gemaakt. De roze moest het worden.  Zelf vasthouden natuurlijk. Het hele winkelcentrum door. Thuis mochten haar beren en poppen hem als eerste proberen. Nu zelf nog. We wachten af.

Servicegebrek

Emmer overgelopen. Geduld op. Gebeurt niet snel. Vandaag toch gelukt. Een klantenservice. Met een chronisch gebrek aan service. Had een rapportage nodig. Gebeld. Toezegging gekregen. Oplevering zelfde week.

Loze toezegging. Niet geleverd. Weer gebeld. Nieuwe belofte. Oplevering morgen. Morgen ging voorbij. Zonder rapportage. Nu twee weken verder. Negen telefoongesprekken. Morgen is vaak beloofd. Iedere keer voorbij gegaan. Vandaag geïrriteerd gebeld. Het was druk. Had ik geen boodschap aan. Veel ongelezen mails. Niet mijn probleem. Ik wil hem vandaag hebben. Denkt u er anders over om over te stappen? Ja! Half uur later. De aanhouder wint. Wat een service. “Met groot genoegen doen wij u de rapportage toekomen. Als u nog vragen heeft, dan is onze klantenservice u graag van dienst.” Tuurlijk.

Rechtse strategie

Extreem rechts. Mijn strategie vandaag. Probeersel. Werkt het of niet. Uitwijk naar het midden. Eén keer. Kon niet anders. Werd gedwongen. Twee keer naar links. Snel terug naar rechts. Beide keren. Twee ijkpunten. Een rode in het midden. Een groene links. Ze zweefden. Hadden geen vaste strategie.

Het maakt niet uit. Mijn conclusie. Zwevend en extreem rechts zijn even snel. Geen tijdwinst voor de rijstrookwisselaars. Ook niet voor de rechtsrijders. Voor beide is de file even lang. Qua lengte en qua tijd. De groene auto reed voor mij. De rode naast mij. Aan het einde van de file.

Uitgeput hangen

Ben wat laat. Normaal rond blog ik rond achten. Eerder lukte even niet. Alles is gezogen en gesopt. De vaatwasser draait. De slingers zijn weer naar zolder. De ballonnen zijn leeggelopen. De vuilnis is weggebracht. De lege dozen en het cadeaupapier zitten in de papierbak.

Alles heeft een plekje gekregen. In de speelgoedkist. Op de boekenplank. In de houten minikeuken. Op de tekentafel. Soms ten koste van niets. Soms ten koste van iets. Alles wat ze niet meer ziet liggen of staan is verhuisd. Naar een hele grote curverbox op zolder. Haar feestje heeft ze vandaag al gevierd. Morgen wordt ze twee. Om 22.24 uur om precies te zijn. In twee jaar tijd uitgegroeid van een hulpeloos hummeltje naar een peuter die door het huis rent, de oren je hoofd kletst en zichzelf redt in grote mate. Morgen nog een feestje op de crèche. Trakteren en ongetwijfeld een verjaardagsliedje. Na een drukke dag ligt de bijna-twee-jarige lekker te slapen. Papa en mama hangen uitgeput op de bank.

Rokken en grijze pakken

Afgelopen donderdag had ik een blogvrije dag ingeroosterd. Had een beursdag. Vroeg opgestaan, voor dag en dauw vertrokken naar de beurslocatie. Geholpen met het inrichten van de stand. De hele dag bemande ik en een paar collega’s de stand.

Een beurs voor branchegenoten. Genodigden. Een paar honderd grijze pakken en enkele rokjes met hoge hakken. Stropdassen in alle soorten en maten. En als je dan op zo’n dag even met niemand aan het praten bent, dan ga je mensen kijken. Ik in ieder geval wel. Ik ga dan vooral letten op grappige, opmerkelijke en heel foute dingen. Zo was er een mevrouw die ’s morgens bij de opening trots over de beursvloer paradeerde in een rokje dat twee maten te klein was. Ze droeg hakken van minstens tien centimeter. Einde dag bleken de schoenen in ieder geval geen goede keus, paraderen was strompelen geworden. Met ingehouden adem paste de rok nog net. Tijdens de lunch zag ik een meneer die een zachte witte bol met beleg naar binnen wurmde. Zonder handen. Hij had wel twee exemplaren aan het uiteinde van zijn armen, de ene deed dienst als drager van een koffiekopje, de ander werd gebruikt om de linnentas volgepropt met beursgadgets te dragen. Zag er een beetje oertijderig uit. Heb ook nog een mevrouw gezien wiens colbert de spanning niet aankon. De middennaad op de rug opengescheurd. Al met al weer een leuke dag. Praten reken ik tot één van mijn hobby’s. Mensen kijken vind ik op z’n tijd best heel leuk. Ik heb me dus weer prima vermaakt.

(On)gecensureerd

Aangezien de boodschappenlijst afgelopen week een hersenkraker was, hadden wij voor vandaag nog geen eten in huis. Besloten om niet te koken, maar te halen. Heel ongezond. Maar zo af en toe zondigen is helemaal niet erg. Zeker niet als je er versgeperste fruitsap bij drinkt. Zo, ook weer goedgepraat.

Ik naar de snackbar. Bestelling gedaan. Bonnetje met nummer twee. Op de wachtbank. Het was kwart over zes. Boven de snacketalage een grote platte televisie. RTV NH stond op. Daar was op dat moment een pikant programma. Er werd gefilmd in een ‘speelgoedwinkel voor grote mensen’. Of, om het ongecensureerd te zeggen: een winkel met erotische artikelen. Er werd ingezoomd op een bepaalde stelling. Naast mij op de wachtbank een jongetje. Jaar of vijf. Zijn moeder ernaast. “Kijk mama, een heleboel neppiemels op de televisie. Waar zijn die voor?”. Moeders liep enigszins rood aan en deed net of ze het niet hoorde. Jongetje herhaalde zijn vraag. Stemgeluid verdubbeld qua volume. Moeders rode kleur verdubbelde ook. “Dat vertelt mama nog wel een keer” probeerde zei tactisch te antwoorden. Zoonlief nam geen genoegen met een ontwijkend antwoord. Tot overmaat van ramp, voor moeders dan, werd er ingezoomd op een rek met tijdschriften. Naakte dames op de cover. “Mam, waarom heeft die mevrouw geen kleren aan? Dat hoort toch niet op de voorkant van een boekje?”. De rode kleur werd bijna paars. “Nummer twee”. Net op tijd. Met ingehouden schaterlach verliet ik de snackbar.  

Over en sluiten

Het is genoeg geweest wat mij betreft. Dat grijzige hoeft niet meer. Tijd voor wat vrolijkers. Maar ik moet nog even geduld hebben. Nog een maand of drie ofzo. Hoewel het ook wat langer kan duren. Korter gelukkig ook. Afwachten wat het wordt. Wanneer het komt.

Bloemetjes, bijtjes en lammetjes. Blauwe luchten, zonnestralen. Temperaturen met minimaal twee cijfers. Liefst het laatste cijfers hoger dan de vijf. Tuindeuren open. Zonder jas. Luchtige kleding. Zomaar even een rondje fietsen. Gewoon omdat het zo lekker is buiten. Stukje wandelen. Buiten zitten. IJsklontjes in de spa.  Zonnebril op. Ik verlang naar het voorjaar. Dat koude weer. Die grijze luchten. Regendagen. Ik ben er op uitgekeken. Klaar nu. Over en sluiten. Tijd voor lente. Maar ja, het is nog maar januari. Nog lang geen tijd voor lente. Toch alvast een beetje lentesfeer in huis gehaald. Hoewel de kachel nog aan is. De winterjassen nog aan de kapstok hangen. De snowboots nog in opperste staat van paraatheid staan. Ik heb gezellige bloemetjes op tafel gezet. Een hele mand vol. Leuk paars. Heb ik toch een klein beetje het gevoel dat het voorjaar is.

Voor de vaste lezers: morgen heb ik blogvrij. Gevalletje heel vroeg van huis, heel laat thuis. Tijd tekort. Een nieuwe beursdag. Hopelijk dit keer wel Vergeetachtige voeten.

Professor-meester-dokter-niveau

Soms is het heel makkelijk. Maar soms ook een verschrikkelijke hersenkraker. We maken er twee per week. Op dinsdagavond en op vrijdagavond. Maar die laatste kan ook wel eens zaterdagochtend worden. Net hoe het uitkomt. Vervolgens gaan we op pad om alles weer af te strepen.

Vandaag is het een heuse hersenkraker. Als een kruiswoordpuzzel met tien sterren. Een cryptogram van professor-meester-dokter-niveau. Van alles er bij gezocht. Boeken doorgebladerd. In m’n geheugen gegraven. In mijn hoofd al het bekende doorgenomen. We kunnen het natuurlijk ook per dag bepalen en halen. Maar dat is vaak niet handig. Gevalletje tijd tekort. Misschien moet ik een paar varianten maken. Dat iedere variant elke maand één keer terugkeert. Zetten we een aantal dingen er standaard op. En dan komt elk lijstje één keer per maand voorbij. Is een idee. Maar dan gaan we wel heel erg volgens een patroon leven. Toch maar niet. Pfff. Wat gaan we toch eten morgen, overmorgen en overovermorgen. Heb vandaag op mijn werk al heel wat hersenkrakers gehad, maar het maken van een boodschappenlijstje is vandaag het allerallermoeilijkst.

Dwarse papegaai

Mijn papegaai doet het niet goed. Hij deed het altijd prima, maar vandaag maakte hij er een zootje van. Hij wilde mijn woorden maar niet herhalen. Misschien zaten zijn oortjes verstopt. Of hij had er geen zin in. Geen idee.

Hij verstond me steeds maar niet. Maakte er iets van wat er totaal niet op leek. Ik vond zelf dat ik heel duidelijk sprak. Heb geen klachten gehad over mijn verstaanbaarheid. Goed. Nog een keer proberen. Heel duidelijk articuleren: “Martijn”. Mijn papegaai “Linda”. Nog een poging. Het moet toch een keertje lukken zou je zeggen. “Martijn”. “negen drie zes twee”…. Lijkt er ook niet op. Hij is dwars vandaag. We minderden vaart. Minder autogeluiden. “Martijn”. “Niet gevonden”. Pffff. Ik probeer echt handsfree te bellen, maar als de parrot in mijn auto dan besluit niet mee te werken… Gelukkig. Even stilstaan in de file. Telefoon gepakt, nummer gedraaid. Daarna handsfree een gesprek gevoerd. Gelukt.

Helmdilemma

Ruitjes, hartjes, bloementjes, lieveheersbeestjes. Groen, geel, rood, roze, paars, blauw. Tien euro, vijftien, twintig, vijfentwintig, veertig. Al die verschillende merken, soorten en maten.

Zie door de kinderfietshelmen het bos niet meer. Keuze uit honderden. Qua kleur en print kan ik er veel afstrepen. De maat moet ook lukken. Nu het merk nog. Elk merk heeft voordelen en verbeterpunten. Meerdere merken hebben een goede score. Aldus een test van de ANWB. Ienemienemutte levert iedere keer een andere uitkomst op, niet handig. Alle kanshebbers op een vel papier schrijven, met een m’n ogen dicht een rondjes draaien en degene waar ik naar wijs als ik stop wordt het? Keuze is dan nergens op gebaseerd. De duurste dan maar? Hoeft niet altijd de beste keus te zijn. Dan maar m’n gevoel volgen. De loopfiets was snel bedacht. Leuk verjaardagscadeau vonden wij. De helm levert keuzestress op. Na lang wikken en wegen gekozen voor een ‘sympathiek’ exemplaar.  Sympathiek: aardig, beminnelijk, hartelijk, innemend, prettig, bereid zich in de zorgen van een ander te verplaatsen, aangenaam en vriendelijk in de omgang. En dat voor een helm.

Aangestaard

Vanmorgen bij de kapper. Afspraak om negen uur. Verven en knippen. Stipt op tijd stapte ik de salon binnen. De verfkar stond al klaar. Ik kon meteen gaan zitten. Ik was de eerste ‘verfklant’. Na tien minuten was mijn haar ingesmeerd met een roodbruine drab. Ik mocht aan tafel gaan zitten. De verf moest twintig minuten intrekken.

Kopje koffie. Een tijdschrift. Wachten tot de marinade voldoende ingetrokken was. Ondertussen kwam er een meneer binnen. Een man van rond de zeventig. Hij moest even wachten. Aan tafel. Ook een kopje koffie. De meneer staarde. Naar mij. Onophoudelijk was zijn blik op mij gericht. Ik voelde me ongemakkelijk. Er kwam een mevrouw bij ons aan tafel. Zijn blik ging naar haar. Opluchting. Maar, de mevrouw werd al vrij snel naar de wasbak gedirigeerd. Weer met z’n tweeën aan tafel. Weer een starende blik op mij gericht. Ik wist niet waar ik kijken moest. Probeerde iets weg te draaien. Zijn blik volgde. Hij was aan de beurt om te knippen. Dat hij tegenover mij zat leek uren te duren. Het waren slechts tien minuten. Van een afstand zag ik dezelfde starende blik. Hij keek in de spiegel. Staarde naar de kapper.

Ontploft in 30 minuten (deel 2)

Gisterenmorgen kreeg ik een enveloppe in mijn handen gedrukt. Dichtgeplakt. Mijn schoonmoeder zei lachend “pas openmaken op je werk”. Nieuwsgierigheid gewekt. Vijftien minuten later sloot ik achteraan een lange rij auto’s. De enveloppe op de bijrijderstoel. Het zou nog zeker een uur duren voor ik op mijn werk was.

Bekentenis:
Ik was nieuwsgierig naar de inhoud. Toen ik nog reed was openscheuren geen optie. Maar ja… dan sta je opeens stil in een file. Alle tijd. Zal ik… Nieuwsgierigheid verdrievoudigd. Ik heb me nog proberen in te houden. Maar ik kon mijn nieuwsgierigheid niet bedwingen. Opengemaakt.

Een leuke inhoud. Geruststellend ook. Fijn om te weten: dat ik niet de enige ben die het moeilijk vindt om op tijd de eindstreep te halen. Fijn om te weten: dat het niet alleen mijn keuken is die ontploft in 30 minuten.

Bron: Noordhollands dagblad, 3 januari 2011

Niet storen, niet zeggen

Ik kijk niet heel veel televisie. Ik zet de beeldbuis niet aan omdat ik ergens naar ‘moet’ kijken. Heb ooit wel eens geprobeerd een soap te volgen. Maar dagelijks inschakelen op een vast tijdstip is toch niet mijn ding.

Er is maar één serie die ik volg. Eén keer per jaar. Een week of tien. Eén uur per week. Ik moet het gewoon zien. Vind het leuk. Spannend in zekere zin. Wil geen uitzending missen. Vind het elk jaar weer jammer als het afgelopen is. Kijk dan alweer uit naar de volgende serie. Vandaag is het weer zover. Lang verwacht. Vanaf nu ben ik tot eind maart iedere donderdagavond van 20.30 tot 21.30 bezet. Aan de buis gekluisterd. Niet storen. Ik ben een fan. Als je weet wie ’t is, liever niet tegen mij zeggen. Ik raad zelf. Hoewel ik het nog maar zelden goed heb gehad. Ik ga het dit jaar weer proberen om te letten op die kleine dingetjes. Minuscule aanwijzingen die vertellen wie de mol is.

Verhuisbericht

Hoewel woensdag een niet-crèche-dag is, toch even geweest. Een uurtje. Eerste half uur een eindgesprek. Tweede half uur een intakegesprek. Mijn dochter wordt twee over anderhalve week. Dan zegt ze de babygroep vaarwel. De peutergroep is haar nieuwe onderkomen op crèchedagen.

Eindgesprek was prima. Ze doet het goed, speelt leuk met andere kindjes. Vindt delen soms wel moeilijk. Helemaal als het om de pop gaat. Zoekt meer en meer uitdagingen. Intake ook goed. Leuk om kennis te maken met haar nieuwe juf. Kijkje genomen in de peutergroep. Leuk. Zou zelf wel een dagje mee willen spelen. Mooie poppenhoek. Keukentje, huisje. Bouwhoek, autohoek. Het leukste vindt ze zingen, dansen en knutselen. Dat doen ze in de babygroep soms en in de peutergroep dagelijks. Doen ook veel aan gymnastiek. Goed voor de grove motoriek. In haar groep nu is ze de oudste, als ze verhuist naar de peutergroep is ze de jongste. Zal wel even wennen zijn. Maar, volgens mij gaat ze het helemaal naar haar zin krijgen daar.

Deurenservice

Ik begrijp dat niet ieder bedrijf de middelen heeft om een tekstschrijver of communicatiebureau in te schakelen. De meeste mensen kunnen wel een tekst opstellen. Maar je hebt tekst en tekst. En soms is het best een goed idee om iemand anders te laten lezen wat je hebt opgeschreven. Gewoon even om te checken of die leest wat jij wilt dat hij leest.

Reed vandaag achter een bestelbusje. Een deurenservice. Geen idee wat ‘deurenservice’ inhoudt. Ik weet wel wat ze doen: “wij staan 24 uur voor u klaar”. Dat stond te lezen op de achterdeuren. Net onder de achterramen. Nee, niet 24 uur per dag zeven dagen per week. 24 uur. Niet meer, niet minder. Vraag me af wanneer de tijd gaat lopen. Als ik bel omdat mijn deur service nodig heeft? Dan staan ze een heel etmaal voor me klaar en daarna is het uit met de pret? Probleem niet opgelost. Jammer dan, tijd is om. Gevalletje ‘onduidelijke communicatie’ volgens mij. Gelukkig. Communicatie is toch een vak.

Geschuursponsd

“Ik heb mijn auto geschuursponsd”

Ja, ik werd daar ook even stil van.

Vanmorgen. Op de parkeerplaats voor de crèche. Ik probeerde mijn dochter uit haar autostoel te halen. Gordeltje zat gedraaid, duurde even voor ik haar los had. Naast mij werd een voorruit gekrabd. De krabbende meneer praatte tegen een meneer die zijn hondje uitliet. Ze leken elkaar te kennen. De krabbende meneer zei: “ik heb gisteren mijn auto geschuursponsd”. Zijn opmerking werd vragend beantwoord. “Met een schuurspons?”. Hij had een schijnbaar hardnekkige vlek op het dak van zijn auto. Hij dacht het klusje te klaren met een schuurspons. Vlek weg. Maar waar ooit de vlek zat, zaten nu krassen. Zijn vrouw had niet gezegd dat een schuurspons krassen kon maken in autolak.

Ik heb er slechts drie opmerkingen bij:

1.       Een schuurspons heet geen schuurspons omdat het een glanzend laagje achterlaat. Een schuurspons schuurt.

2.       Het zijn niet alleen vrouwen die weten hoe een schuurspons werkt en wat de vernietigende kracht van het ding kan zijn. Iedereen die wel eens iets in het huishouden doet weet dat.

3.       Een schuurspons is een ding, geen werkwoord. Hoewel het best leuk klinkt:

Ik schuurspons
Jij schuursponst
Wij schuursponzen
Wij hebben geschuursponsd

Ik wil voorstellen om een nieuwe uitdrukking te introduceren:
“hij/zij die geen schuurspons kent, zou eens wat vaker het huishouden moeten doen”

Andere suggesties zijn welkom.

Opkramen en opredderen

Spreekwoord: opruimen kost minder tijd dan zoeken. Betekenis: orde verhoogt de doelmatigheid. Spreekwoord: Wie van opruimen houdt is te lui om te zoeken. Betekenis: orde voorkomt zoeken.

Het woordenboek omschrijft het als: dingen neerleggen op een plek waar ze horen en daardoor orde scheppen. Maar ook: verwijderen van verouderd of overtollig materiaal. Synoniemen: opkramen, opredderen, opschikken, sorteren, wegbergen. Ik heb vandaag opgeruimd. Eén van de zolderkamers moet leeg. Dat wordt namelijk de slaapkamer van onze dochter. Goed moment om overtollig en verouderd materiaal weg te doen. En alles wat overblijft een plekje te geven. Echt zo’n klus voor een grauwe, grijze zondagmiddag. Vandaag dus. Alles is nu geordend, gesorteerd en vindbaar.  Kamer is bijna klus- en schilderklaar. Een hele mooie meisjeskamer wordt binnenkort gecreëerd. Heb de kamer in gedachten al ingedeeld, ingekleurd en gestoffeerd. Benieuwd naar het resultaat.

Ontploft in 30 minuten

Af en toe wat nieuws proberen vind ik leuk. Alle boeken doorbladeren op zoek naar een recept. Voor mij hoeft het niet te ingewikkeld. Ben geen keukenprinses. Wil ook liever niet langer dan een uur in de keuken staan.

Vandaag een recept van een bekende Engelse topkok. Een pastagerecht. Wortel, bleekselderij, ui, rode peper, venkelzaad, oregano, basilicum, knoflook, saucijzen en pasta. Eenvoudig recept. Uit een ‘in-30-minuten-klaar-kookboek’. De kok maakt in zijn kookboek niet één, niet twee, maar drie gerechten in 30 minuten. Eén van de drie vind ik genoeg, dus ik zou tijd over moeten houden. Alle ingrediënten staan klaar. Keukengereedschap en apparatuur in de startblokken. Schort voor, mouwen opgestroopt. De dertig minuten gaan nu in. Het was hard werken. Met zweet op ’t voorhoofd de eindstreep gehaald. Binnen de tijd. Opruimen niet gelukt binnen de tijd. Keuken ontploft. Heerlijk gegeten. Binnenkort staat het weer op het menu. Maar dan neem ik wat langer de tijd.