Speedy Gonzales

Ik stond boven. Eén trap, negentien treden en een paar stappen verwijderd van de voordeur. Dus als dan de deurbel gaat, ben je er redelijk snel bij. Wij hebben geen vloerbedekking op onze trap. Dus als je op je hakken naar beneden stormt om de deur te openen, dan hoor je dat buiten. Hij hoorde het niet, ik was bijna te laat.

Wij hebben een snelle pakkettenpostbode. Een Speedy Gonzalez eerste klas. Op zich begrijpelijk. Als de ronde klaar is, mag hij naar huis. Hoe sneller, hoe beter. Maar als je niet in een paar seconden je deur opent, staat hij al bij de buren. Al een paar keer gehad, dat ik de deur opende op het moment dat hij net had aangebeld bij de buurvrouw. Stond de buurvrouw voor niets buiten. En, andersom is het ook al een paar keer gelukt, waren de buren niet snel genoeg met opendoen. Gisteren had hij nog net niet aangebeld bij de buren toen ik opendeed. Hij overhandigde mij het pakje. Ik moest een handtekening zetten. Die is niet gelukt, want al na één streep trok hij het apparaatje weg met de mededeling dat het goed was zo. Ach, het maakt mij allemaal niet zoveel uit. Ben allang blij dat hij besloten heeft ’s avonds rond zevenen onze straat aan te doen met zijn pakketjes. Staat hij minder vaak voor een dichte deur. Hoeven wij bijna nooit naar het postkantoor om de gemiste pakketten op te halen. Als de bel rond zevenen gaat, dan doen wij “Miep, miep!” open.