Bolognese met piccalilly

Het begon als een heel gewoon winkelbezoekje. Het eindigde in een groot tranendal. Van het lachen. Plaats delict: de zuivelboulevard (ik weet het, die naam is iets overtrokken, maar zo noemen ze dat nou eenmaal). Een meneer in een jurk, op hakken. Valt op natuurlijk. Ook kleine meisjes van drie jaar zien dat dat anders is. Ik zag haar ogen gericht op de meneer. Vraagtekens verschenen op haar voorhoofd. In mijn hoofd speelde 'snel weg hier anders plaatst ze een ongezouten en ongetwijfeld niet passende opmerking'. Gelukt. Pfff... 

Maar dan... De rij voor de kassa... Wie sloot er achter ons aan? Jawel! Mijn dochter zag hem (of moet ik 'haar' zeggen?) ook. Ze wilde duidelijk iets zeggen, maar ik was sneller. "Leg jij de bananen maar op de lopende band". Weer een gênant moment bestreden. Achter de meneer/mevrouw stond meneer met een rollator die vreselijk zijn best deed om zijn lachen in te houden. Net als ik eigenlijk. Dat werd ons behoorlijk lastig gemaakt. Hij/zij praatte namelijk met een aardappel in de keel. Daar is heus niets mis mee. Maar als je daarbij zijn/haar dichtgeknepenneusstem bedenkt, dan kun je je voorstellen dat dat een rare combinatie is. Net zo'n rare combinatie als spaghetti bolognese met piccalilly. Of boerenkoolstamppot met een kuiltje jus en een kaassouffle. De rollatormeneer kon het niet langer aan. Draaide zich snikkend van de lach om en bedacht dat hij best nog wat appels in zijn mandje kon stoppen. Goede keus, hoefde hij niet langer in de rij te staan. Eenmaal buiten rolden de tranen over mijn wangen. Op het voorhoofd van mijn dochter zag ik weer vraagtekens verschijnen, waarna ze zei: "mama, die mevrouw achter ons had een blauwe jurk. Mijn fiets is ook blauw, toch mama? Zelfde kleur". En dat is dan weer peuterlogica.

Pootjebaden

Het belooft een ware beleving te worden. Een sensatie die zijn weerga niet kent. Mijn hersenen zijn nu nog 'down to earth' en ik schat het in als 'onvergetelijk'. Het wordt een droom. Ik denk zelfs dat het niet bij een keer kan blijven. Het lijkt te gaan smaken naar meer. Het zou zelfs een verslaving kunnen worden. Een hogere sfeer waarvan je zou willen dat het eeuwigdurend was. Ik tref de voorbereidingen. Laat het bad vollopen. Heet water.  Dampend. De blaadjes die straks in het water gaan zweven liggen klaar.... Eerst even doorkomen, pootjebaden. Dan langzaam in het hete, dampende water glijden. Zwevende blaadjes verspreiden een mysterieuze geur. Ik neem de geur tot me. Hoe meer ik dat doe, hoe groter het genot... En dat komt allemaal door een voor de inhoud ergonomisch gevormd zakje. Een pyramidetje waardoor de blaadjes vrij kunnen zweven. En doordat ze zich vrij voelen laten ze alles los wat ze in zich hebben... Maar voor het zover is moet het zakje eerst zijn adem inhouden, breng ik hem in de verdrukking en mag ik blij zijn als ik mijn vingers niet brand aan het hete water. Pootjebaden met een hindernisje. Hindernis theekopje. Het pyramidetje is net te breed voor een heel gewoon theekopje. Maar eenmaal klaar is het een sensatie hoor, net zoals het ouderwetse, rechthoekige zakje. Thee 'can do that' zal ik maar zeggen.