Tuintegels kopen. Het gewenste type en formaat uitgezocht. Afgerekend. De meneer achter de balie had nog wat gegevens nodig voor de bezorgdienst. Hij schreef meteen even op de offerte dat het al betaald was. Hij begon met schrijven. “KLANT HEEFT BETAAL…”. Aan de laatste ‘L’ zag ik dat hij ging nadenken over de letter die daarna kwam. De ‘L’ werd namelijk niet zo ferm geschreven als de eerdere in ‘KLANT’. Niet van die rechte lijntjes. Duidelijk ‘ik-twijfel-lijntjes’. Gelukkig had hij wel de moed zijn collega te vragen. Even het gesprekje:
Hij: is betaald nou met een ‘d’ of een ‘t’?
Collega: dat is heel simpel, je kijkt naar het onderwerp en dan zet je daar het werkwoord ‘lopen’ achter.
Collega weer: de klant loopt.
Hij: ja, die begrijp ik.
Collega: dan kijk je ook nog naar ’t Kofschip om zeker te weten welke letter erachter moet.
Hij: oké…
Collega: Dan neem je het hele werkwoord en daar haal je ‘en’ af.
Collega: Het is ‘betaalden’ en zonder ‘en’ is dat dus ‘betaald’. De ‘d’ zit niet in ’t Kofschip, dus komt er een ‘t’ achter. Betaald is dus met ‘dt’.
En zo geschiedde. “KLANT HEEFT BETAALDT” staat er op mijn offerte… Gevalletje ‘klok en klepel’. Ik schat zijn collega ongeveer even oud als ik. Dus uit het ‘walkmantijdperk’. De jaren dat het nog heel gaaf was om de Top-40 op een cassettebandje op te nemen van de radio. Waarschijnlijk zat hij, met het kabaal van zijn walkman dat via zijn koptelefoon zijn oren in suisde, in de Nederlandse les toen de spellingregels werden uitgelegd. Ik heb met ingehouden adem geluisterd. Geprobeerd te begrijpen wat hij bedoelde. En al snel besloten dat een uitleg van de juiste spellingregels een kansloze missie was… Prima hoor, ik betaal wel met ‘dt’.