Auto met IQ

Afgelopen dinsdag. Ik liep naar onze auto. Die stond geparkeerd op een terrein bij een winkelcentrum. Die auto hebben wij zelf gekocht. Dus we zijn er zuinig op. Hij heeft een leaseauto. Ik gebruik onze eigen auto.

Toen ik mijn boodschappen inlaadde kwam er een auto de hoek om. De auto scheurde de hoek om. Gelukkig beschikte ook dit exemplaar over vier wielen. Anders had hij zich nooit staande kunnen houden in de bocht. De auto was een intelligent type. Althans, dat beloofde de typebeschrijving op de achterkant: IQ. De mevrouw die de auto bestuurde nam de bocht iets te krap. Zo krap dat ze een stoeprandje meepikte. Vervolgens reed zij met volle snelheid een parkeervak in. De mevrouw gebruikte op dat moment niet haar IQ, de auto ook niet. De vlaggenmast werd geraakt. Door de neus van de auto. En dat terwijl de vlaggenmast nog wel veilig dacht te zijn, met de stoeprandjes eromheen. Maar nee hoor. Deze auto met IQ had geen enkele moeite met de obstakels en drukte zijn neus hard tegen de paal. De mevrouw stapte woest uit haar auto. Trapte met haar keurige hakjes tegen een voorwiel en riep verontwaardigd: “G**verd*mme, waarom remt dat ding niet op tijd”… Tja, mevrouw: misschien uw eigen verstand gebruiken en het niet overlaten aan uw auto?

Luxeprobleem

Soms denk ik “had ik het maar”. Nu heb ik het, weet ik niet wat ik er mee aan moet. Ja, heb heus nog wel een lijstje liggen met dingetjes. Maar dat hoeft allemaal niet meteen. Niet stante pede.

Moet nog wat dingetjes halen. Maar het is maandag. Winkels gaan pas rond het middaguur open. Geen optie. Dat kan later pas. Wat in huis studderen. Kan ook. Maar heb ik nog even geen zin in. Kan vanmiddag ook. Of morgen. Op de bank zitten is best even lekker. Kreeg net een enorme stapel reclamemateriaal. Normaal neem ik die niet zo uitgebreid door. Vandaag wel. Dat kan, want, ik heb ‘het’… Hoe lang het nog duurt? Geen idee. Kan niemand mij vertellen. Ik heb een luxeprobleem: alle tijd van de wereld.

Dagelijks dingetje

Het was een dagelijks dingetje geworden. Veel van die dingen worden verslavend. Bij dit ding is het anders. Oké, nu het weer zich weer van de beste kant laat zien is het misschien minder. Maar helemaal weg is het bijna nooit. Ik had altijd wel iets. Behalve in de schoolvakanties. Dan zijn ze er niet. Afkicken van dit dagelijkse dingetje was niet nodig. Hoor nog elke dag op de radio hoe het ervoor staat. Elke dag constateer ik: “als ik…, dan had ik het”. Vond het vanaf het eerste moment al prima dat ik het niet mee hoefde te maken. Vanaf 1 augustus pas weer. Oh, nee... dan is het schoolvakantie. Voor iedereen die er nog dagelijks mee te maken heeft: sterkte!

Beste grootgrutter,

Als zo vaak, deed ik ook vandaag mijn boodschappen bij u. Ik had niet weinig. Boodschappen voor heel het weekend. Met een kar vol boodschappen kwam ik aan bij de kassa. Ik was meteen aan de beurt.

Zoals velen zet ik mijn boodschappen ‘tactisch’ op de lopende band. Dat wil zeggen: het zwaarste vooraan, alles wat tegen een stootje kan in ’t midden, breekbaar achteraan. De mevrouw van de kassa begon direct te scannen, ik kon haar maar net bijhouden. Het feit dat ik nog aan het uitladen was en zijn al scande was niet heel handig. Ik zag mijn boodschappen aan de andere kant van de band langzaam een berg vormen. Door het geweld van de lopende band werden de breekbare artikelen moeiteloos vermengd met de zware. Zelfs de eieren werden zonder gene naar de andere kant getransporteerd. Evenals een zak chips. Die laatste twee kon ik nog net redden van een verpletterende druk van de pakken sap. Ik stortte mij meteen op het inladen van de boodschappen. Gewoon in de kar, ik had de tassen in de auto laten liggen. Dus ik kon ‘op snelheid’ alles weer inpakken. Toen ik tussendoor afrekende kwam de volgende klant. Tot mijn schrik werd zonder meedogen de grote stok van de lopende band naar de andere kant geschoven. Zodat er ruimte ontstond voor de boodschappen van de ander. Maar, waar de caissière geen rekening mee hield was wat er al op de band lag. Het door mij zorgvuldig uitgekozen schaaltje Gelderse gekookte worst werd als een vloeipapiertje dubbelgevouwen. Ik zag het dopje van het pak fruitsap bijna openspringen van de druk. En, het had niet veel gescheeld of de zak borrelnootjes was met een enorme knal opengesprongen. Misschien iets om op te nemen in uw instructies? Dat caissières klanten een beetje tijd geven om uit en in te laden? Goede suggestie al zeg ik het zelf. Tot volgende week.

Hoppakee...staan!

Iedere keer als ik zo’n krantje voorbij zag komen, moest ik lachen. Niet om het krantje, maar om dat ding. Vroeg me iedere keer af wie nou zoiets wil hebben. Ik in ieder geval niet. Kan me toch niet voorstellen dat ik...

En sinds een paar dagen denk ik er heel anders over. Lijkt me voor de komende dagen/weken best makkelijk. Moest gisteren naar een uitleenwinkel voor klossen. Heb er nog over gedacht om te vragen of ze die ook in ’t verhuurassortiment hadden. Niet gedaan, maar ’t schoot even door mijn hoofd. Hoewel ’t ding helemaal niet staat in mijn interieur. Sterker nog, ik vind het afbreuk doen aan alles wat in mijn huis staat. Alles wat nu opvalt, valt dan in het niets. Alle ogen gericht op het ding. Ze zijn niet te koop in een voor mij aansprekend design. Maar toch… zou ik het best handig vinden om er de komende weken gebruik van te maken. Je drukt op een knopje en hoppakee… Je staat. Want omhoog komen uit onze bank ziet er in mijn geval redelijk bejaard uit. Is een tijdelijk iets. Dus geen slecht idee om voor even een “sta-op stoel” in huis te hebben.

Oude kaas

In een hoek, bij het raam. Een jonge, blonde dame. Slank. Mantelpakje. Bladerde door haar agenda. Een dampend kopje koffie op het tafeltje voor haar. Het suikerstaafje ongebruikt. Het koekje onaangeroerd.

Hij kwam binnen. Een meneer. Rugzak om. Windjack aan. Keek om zich heen. Zag haar zitten. Twijfelde. Zij zat aan een tafeltje voor vier personen. Eén van de twee tafeltjes bij het raam. Aan dat andere tafeltje bij het raam zat ik. Met een vriendin. Wij zagen de twijfel in zijn ogen. Hij keek nog een keer naar binnen. Maar hij besloot het er op te wagen. “Mag ik bij je komen zitten?” Zij schrok. Keek omhoog. Besloot dat het prima was. Ging weer verder waar ze mee bezig was. Hij zuchtte. “Heerlijk om zo bij het raam te zitten”. “Mevrouw van de bediening, doet u mij maar een kopje koffie”. “Oh, en mevrouw, als u toch naar de keuken loopt, doe dan ook maar een dikke bruine boterham met hele oude kaas”. De mevrouw knikte en liep weg. Wij kletsten door. Onverstoorbaar. Hij keek achterom. Probeerde onze blikken te vangen. Niet gelukt. Natuurlijk hadden wij hem wel door. Hij probeerde uit alle macht aandacht te krijgen. Van een dame. Meneer, niet gelukt. Misschien kwam dat wel omdat u onze vader had kunnen zijn. Van de dame bij u aan tafel, van mijn vriendin, van de mevrouw van de bediening en van mij. Volgende keer maar gewoon een tafeltje alleen? Hoe dan ook. Wij hebben heerlijk gegeten. Thee gedronken. Gezellig gekletst. Voor herhaling vatbaar.

Klaar mee, klaar voor

Ik heb er rode wangen van. Van gisteren. Maar ook wel een beetje van vandaag. Buiten zitten in het lentezonnetje. De eerste van dit jaar. Of ik moet er eentje over het hoofd gezien hebben. En de lente is nog niet eens begonnen. Al twee nachtjes voor het echt begint liet hij zich zien.

Voor mij leuk. Paar graadjes erbij. Vooral veel zon. Ik heb vanaf nu alle tijd om er van te genieten. Vrijdag was mijn laatste werkdag. Voorlopig dan. Vandaag begint het officieel. Mijn zwangerschapsverlof. Volgens de teller nog precies vier weken te gaan. Hoewel het echoapparaat er vrijdag anders over dacht. Het apparaat constateerde een lijfje van 2950 gram. Uitgerekende datum zou daarmee 5 april zijn. Twaalf dagen eerder. Dat bedenkt hij aan de hand van het gewicht en een aantal andere metingen. Maar dat schijnt vaker voor te komen. Dan is er even een groeispurt geweest. Op zich zou ik 5 april helemaal niet erg vinden. Weekje eerder ook niet. Ik ben er redelijk klaar mee, hoop dat de baby er snel klaar voor is. Van mij mag ‘t!

De werkdag van

Ik rijd er dagelijks langs. Zie er elke dag dezelfde meneer zitten. Dezelfde auto staat iedere dag op dezelfde plaats. En iedere dag vraag ik me af hoe zijn werkdag eruit ziet. Wat doet hij de hele dag. Heeft hij collega’s met wie hij regelmatig contact heeft? Heeft hij ook een zakelijk e-mailadres? Een intranet, een manager, een doorkiesnummer?

Hij zit daar dagelijks. Achter meerdere schermen. Als het donker is een enkel lampje aan. Een bureaulampje. Werkt het bij hem net zoals bij het vliegverkeer. Zoeken ze met hem radiocontact als ze in de buurt zijn? Of als ze weten hoe laat ze arriveren? En als ze er dan zijn, wat is dan zijn taak. Gaat dat automatisch of moet hij in actie komen. Begrijp me niet verkeerd. Ik verwacht heus dat hij echt werkt. Dat hij niet uit zijn neus zit te eten. Maar toch vraag ik me af: “wat doet een brugwachter de hele dag?”. Wat zijn zijn taken en verantwoordelijkheden. Heeft hij ook een functioneringsgesprek aan het eind van het jaar? En doelstellingen voor het volgende jaar? Hoe ziet zijn dag eruit, ik zou het best graag willen weten.

Dia's kijken

Ik ben geweest (http://belindamantel.blogspot.com/2011/03/nooit-gedacht.html). Een uurtje voor ik deze blog plaatste stapte ik in mijn auto. Dus het is nog vers.

De vorige keer was ik best enthousiast. Heb ik ook echt wat opgestoken. Kon ik wat mee. Interactief. Interessant. Vandaag was tegenovergesteld. Ik die altijd probeert overal het beste van te maken. Overal iets positiefs in te zien. Ik kan toch niet verbloemen dat het best een beetje een aanfluiting was. Een heel vriendelijke dame die sheets voorleest. Zonder iets toe te voegen. Stond steeds op dezelfde plek. Bewoog niet tot amper. Cursusje presentatietechnieken nodig. Volgens mij is het namelijk de kunst om een verhaal te maken om de sheets heen. Wat daarop staat kan iedereen wel lezen. Het leek een beetje op een ouderwets avondje dia’s kijken. Een zaal gevuld met mensen. Niemand zegt iets. En als iemand iets zegt dan is het kort. Geen discussies. Weinig interactie. De presentator drukt op ’t knopje, volgende dia. Iedereen bekijkt het beeld en vervolgens zappen we gezamenlijk verder. Na de laatste dia zeggen we dat het een mooie diavoorstelling was. We applaudisseren en dat was ‘t. Toch was het wel een heel gezellige avond. Zat vooraan met twee gezellige meiden van mijn leeftijd. We hebben als kleine meisjes gegiecheld om het tafereeltje dat zich afspeelde vanavond. Gelachen ook om anekdotes in de pauze. Dus volgende keer ga ik weer. Wordt het vast weer gezellig.

Dubbeltje wordt tientje

Hoe je een tientje uit een dubbeltje haalt? Ik heb het vandaag gezien. Hoe het werkt, geen idee. Het is in ieder geval een wonderlijke gave.

Wij willen ‘iets’ met het geboortekaartje. Wat ‘iets’ in dit geval is, dat vertellen we nog even niet. Al lange tijd over nagedacht. Hoe we het gingen invullen. Iets standaards krijgt een no-go. Anders dan anders is de wens. We kwamen er niet uit. Hulp ingeroepen. Van iemand heel creatief. Iemand waar je een dubbeltje ingooit en waar je vervolgens voor een tientje uithaalt. Een paar woorden is genoeg voor een stroom aan ideeën. Vanavond een eerste opzet met de mededeling ‘kijk maar of het wat is, kan altijd nog even verder denken’. Maar lieve collega, dat is niet nodig. We vinden jouw idee hartstikke leuk. Precies zoals gewenst. Heel erg bedankt. We nemen het over. Drie woorden aangepast. Verder één op één.

Disclaimer: als iemand deze blog leest en graag wil weten wie deze collega is, dan vertel ik dat alleen als jij geen intenties hebt om mijn collega een baan aan te bieden bij een ander bedrijf. Waar dan ook, hoe fantastisch ook. Geen kans dat ik je dan informatie geef.  Maak ik mezelf, mijn andere collega’s en m’n baas niet blij mee. Smeekbedes en grote geldbedragen hebben geen zin.

Weekendgewoonte

Kerstweekend 2010 was de eerste keer. Op zaterdag en zondag. Sindsdien doe ik het ieder weekend. Het is een gewoonte geworden. Drie keer per dag. ’s Ochtends, rond het middaguur en einde middag.

Heel simpel. Computer opstarten of internet op mijn mobiel. Naar een bekende zoekmachine gaan, beginnend met een G. Bedrijfsnaam als zoekwoord opgeven, zoeken op recente vermeldingen. Dan naar mijn hotmailadres, kijken of diezelfde zoekmachine nog berichten in mijn inbox heeft gestopt. Heb ik ingesteld. Als laatste nog twee veelgebruikte fora bezoeken en checken op de bedrijfsnaam. Lijkt veel werk. In werkelijkheid is het vijf á tien minuten per keer. Tenzij… we genoemd worden waar we dat niet willen. Dan kom ik in actie. In al die weken is dat één keer gebeurd. Eén keer op zondagochtend. Dus dat valt hartstikke mee. Vandaag was de laatste keer. Voor het checken van de social media in het weekend is mijn verlof al begonnen. Vanaf volgend weekend doet iemand anders het. En als ik weer aan het werk ga, dan is het hoogstwaarschijnlijk uitbesteed. Vanaf komende zaterdag ga ik afkicken van mijn weekendgewoonte. Ik verwacht niet dat ik daar heel lang voor nodig heb.

Hoge dosis

Ze kon niets binnenhouden. Zelfs water en droge crackers niet. Drie keer het bad laten vollopen om haar te wassen na... ik bespaar je de details. Mijn lieve kleine meisje heeft 't te pakken. Hoop dat het snel weer over is. Slaap is het beste medicijn en daar neemt ze nu een hoge dosis van.

informatie overload

Ik ben toch wel een beetje onder de indruk. Dertig-plussers hebben er meer kans op. Ik ben dertig, maar over een paar maanden krijg ik ook de plus erachter. Ik ben dus doelgroep. En dat ben ik nog meer omdat ik meedoe.

Ik heb een hyvespagina. Ik twitter op z’n tijd. Ik lees op internet het laatste nieuws. Ik maak gebruik van e-mail. En omdat ik dat allemaal doe ben ik gevoelig voor een “social media burnout”. Is dit serieus mogelijk. Dat ik door informatie overload ga burnouten? Omdat ik het allemaal niet meer bij kan houden? Modeziekte? Komt er dan ook een nieuwe specialisatie voor psychologen. Dat er straks psychologiepraktijken bestaan gericht op “social media burnouters”? Het lijkt me zo gek klinken. Ik heb een burnout door te veel digitale informatie… Maar goed, we moeten ermee leren omgaan. Voel je ’t aankomen? Ik wil het liever niet krijgen, iemand preventietips? Enige tips die ik nu kan bedenken: gooi je computer uit het raam en zeg je abonnement bij je internetprovider op. Zou dat genoeg zijn? Hoop snel meer informatie te vinden, want over iets meer dan drie maanden heb ik de plus achter mijn leeftijd.

Nooit gedacht

Nooit gedacht dat ik er ooit aan zou beginnen. Altijd gedacht dat ik daar nooit mijn gezicht zou laten zien. Maar, ben vorig jaar toch een keertje overstag gegaan. De heenweg had ik toch last van spanning. Bang dat ik de enige zou zijn. Zit je dan…

Maar het viel mee. Sterker nog, ik vond het vrij nuttig. Ik heb mijn oren goed gespitst en benodigde informatie opgeslagen. Op zich zijn dit soort dingen ook beschreven in allerhande boekjes. Maar daar waag ik me écht nooit aan. Beloofd. Dat is van die literatuur waarvan ik al bij de gedachte in slaap val. Zo’n boek waarvan je de eerste bladzijde niet doorkomt. Maar je blijft toch proberen. Na het eerste hoofdstuk besluit je de handdoek in de ring te gooien. Het boek verdwijnt in een kast en komt er nooit meer uit. Vandaag weer zo’n uitnodiging. Voor zo’n avond waarvan ik dacht er nooit heen te gaan. Heb toch het aanmeldformuliertje weer ingevuld. Ga er toch weer heen. Hopelijk is het net zo nuttig als de vorige keer. Op zich ben ik al positief ingesteld, maar ben toch benieuwd. Morgen even de aanmelding inleveren bij de leidsters van de crèche: Belinda Mantel komt naar de informatieavond over Positief Opvoeden op 15 maart.

Kruisje gescoord

Ze heeft bewezen te voldoen aan wat de boekjes van haar verwachten. De lengtelijn is weer doorgetrokken, past binnen de gemiddelden. Hetzelfde geldt voor de gewichtslijn. Volgens de boekjes is vijf blokjes stapelen meer dan genoeg. Tien gered, meer blokjes waren er niet. Niet nodig, wel gelukt: alle kleuren van de blokjes noemen. Nul fout.

Ja, ze kan ook zinnen vormen. Hoeveel woorden… Ehm… tja, het is nou niet dat ik daar enorm op let. Vanmorgen toen ik door een tijdschrift bladerde zei ze: “mag Dante ook een boekje lezen”. Zinnetje van zes woorden, check. Volgens de richtlijnen hadden we ook met minder kunnen volstaan. Spontaan begon ze te tellen, tot twintig, verder kan ze nog niet. Toen ze ook nog op een poster de getallen van een telefoonnummer aanwees en die juist benoemde had ze bewezen prima op orde te zijn qua fijne motoriek. Toen moest ze nog een potje voetballen met mij. Heel lenig is ze niet. Met het rechterbeen scoort ze makkelijk, met links raakt ze de bal niet eens. Maar dat had volgens het boekje wel gemoeten. Stoeprandjes komt ze niet op zonder daarvoor handen en voeten te gebruiken of hulp te vragen… Maar de richtlijnen zeggen wat anders. Een krappe voldoende voor bewegen. Ach… het maakt ons allemaal niet zoveel uit. Uiteindelijk komt het goed. In veel landen hebben ze nog nooit gehoord van een consultatiebureau. Laat staan van gemiddelden en richtlijnen waar je aan moet voldoen als je opgroeit. In ieder geval hebben wij weer aan de Nederlandse verplichting voldaan. We hebben weer een “zijn-geweest-en-alles-gaat-goed-kruisje” gescoord. Het volgende bezoek is in 2012.

Intelligente goudvis

Tijdens een vergadering vanmorgen bedacht ik iets voor de rondvraag. Half uur later waren we bij dat agendapunt. Wist ik niet meer wat ik bedacht had. Graven in mijn geheugen leek niet te lukken. Oké, volgende keer meteen opschrijven.

Terug bij m’n werkplek. Ik zou een overzichtje maken. Maar van wat ook alweer? Kon ik weer de geheugengraafmachine opstarten. Niet meer opgekomen. Even koffie halen dan. Bestellingen van de collega’s opgenomen. Niet opgeschreven, want ik onthoud dat soort dingen altijd. Ik moest even wachten bij de koffieautomaat. In de tussentijd even naar het toilet geweest en een printje gemaakt. Toen weer terug naar de afdeling. Zegt een collega “jij zou toch koffie halen?”. Oh ja… vergeten. Gelukkig wist ik nog wel ieders bestelling. Alles uitgeserveerd… Wat denk je? Was ik mezelf vergeten… Kon ik weer terug. Zal wel een zwangerschapssymptoom zijn, een kortetermijngeheugen dat werkt als een zeef. Ik noem het zelf een ‘goudvisgeheugen’. Dat kan ik wel onthouden. Toch?!  

Wat in te halen

Vanmorgen moe opgestaan. Prima geslapen. Toch leken die uurtjes slaap slechts minuten. Kopje koffie deed wonderen. Nu ben ik weer op het niveau van vanmorgen toen mijn wekker ging. Heerlijk gewerkt. Maar weinig rust genomen. Kwam er niet van. Tijd tekort. Ga nu inhalen. Dus…

Dranghekken en slaapzakken

Spetterende aanbieding! Grandioze korting! Een actie die zijn weerga niet kent. Vanaf morgen verkrijgbaar. Een topaanbieding die binnen een uur uitverkocht is. Alleen weggelegd voor vroege vogels.

De mensen van deze winkel hebben vandaag een extra dag gewerkt. Om alle vrachtwagens met de topaanbieding uit te laden. Om het allemaal op te stapelen in het magazijn. Die zal inmiddels wel tot het plafond gevuld zijn. Ondertussen zijn er dranghekken geplaatst. Tegen het einde van de middag arriveerden de eerste mensen met slaapzakken. De eerste ligt tegen de deur aangedrukt. Om er maar zeker van te zijn dat hij er eentje kan kopen. De parkeerplaats vult zich langzamerhand met nog meer gretige koopjesjagers. Niemand wil deze aanbieding missen. Het belooft een koude nacht te worden. Voorspelling: vorst. Maar dat maakt niet uit. De gedachte aan deze actie houdt je warm. Misschien goed om nu al een strategie te bedenken. Hoe je je morgenochtend bij de opening staande houdt tussen de mensenmassa. Je kunt ook alvast je route bepalen. Het is een idee om bij de ingang van het magazijn te gaan staan, als er dan een nieuwe voorraad naar buiten wordt gereden ben je er als eerste bij. Let op: MAXIMAAL 1 PER KLANT!

Gepekeld

Van die dingen… Dacht dat het altijd alleen gebeurde als er een grapje werd uitgehaald. Maar dat hoeft dus niet. Kan ook gebeuren zonder dat je ’t wilt. Zonder dat iemand het dopje heeft losgedraaid.

Ik zou willen dat ik het met een korreltje zout kon nemen. Maar het was wel een beetje vervelend. Niet dat ik op elke slak zout leg. Maar als ik gewoon ongezouten vertel wat ik vind: dan baalde ik enorm dat het dopje van het potje viel. Wilde slechts een klein beetje toevoegen. Niet de hele inhoud… Gelukkig hadden we grote schnitzels en een voordeelzak spinazie. Konden de gepekelde aardappelen de prullenbak in.

Noorderzon

Najaar 2005. Wij pakten onze koffers voor een reis naar Thailand. Klaar voor vertrek. Sleutels mee, we moeten tenslotte ook weer een keer ons huis in. Sleutelbos uitgedund, de autosleutel bleef thuis. Weggelegd.

Bij thuiskomst constateerden wij dat de autosleutel té goed opgeborgen was. Héél goed. Onvindbaar goed. We hebben een nieuwe sleutel laten maken. In 2007 verhuisd. Alles ingepakt. Sleutel niet gevonden. Laatst hadden we het erover dat we die sleutel nooit meer terug hebben gezien. Vertrokken met de Noorderzon. De auto waar de sleutel op past hebben wij allang niet meer. Paar dagen geleden: ingeving. We hadden die autosleutel in een la gelegd. Dat kastje hebben wij nog steeds. Staat op zolder. Misschien is de sleutel wel achter de la gevallen. Ligt hij al jaren op de bodem van het kastje. Hij heeft gekeken, afgelopen week. Toen ik thuiskwam lag de bewuste sleutel op tafel. Hij was dus niet vertrokken. Hij had geen pootjes gekregen. Hij was donker gewend, dus we hebben hem een nieuwe donkere plek gegeven. Een zwarte vuilniszak.

Een gewone verkeerd

Er is een nieuw soort verzekering, geïntroduceerd door een verzekeringsmaatschappij: de doorlopende fietsverzekering. Goed lezen: doorlopende fietsverzekering. Komt op mij een beetje over als een maandagochtendmodelletje met bandenpech.  Zo’n fiets waarbij geen kaarten tussen de spaken nodig zijn om een krakend geluid te veroorzaken. Wel een leuke woordspeling van de verzekeraar, in een productnaam zowel ‘lopen’ als ‘fietsen’ opnemen. Wat is het volgende: een doorfietsende loopverzekering? Een doorrijdende autoverzekering? Wat een innovatie weer. Zullen de kranten vol mee staan.

Nog zo’n leuke tegenstelling, maar dan van heel andere orde: ik was laatst uit eten. Met een aantal collega’s. Was heel gezellig. Iedereen nam nog een kopje koffie of thee toe. Eén collega wilde graag een koffie verkeerd. Een andere collega wilde hetzelfde, maar dan decafé. De dame die ons de koffie en thee kwam brengen riep om wat ze op haar blaadje had staan: een decafé verkeerd, een thee, nog een thee, irish coffee en een gewone verkeerd. Een ‘gewone verkeerd’. Tja… hoe gewoon kan verkeerd zijn? En hoe verkeerd is gewoon? We hebben genoten van het eten en de koffie/thee mevrouw. Dank u voor de goede service.

Stoppen of doorgaan

De honderd gepasseerd. Honderd dagen achter elkaar een blog geschreven en geplaatst. Honderd keer bedacht waar ik nu weer inspiratie vandaan ging halen. Honderd verhaaltjes. Allemaal anders. Allemaal uniek. Allemaal van eigen hand en uit eigen hoofd.

En nu? Stoppen?  Doorgaan? Dagelijks iets verzinnen om een blogje over te schrijven maakt me creatief. Het geeft me een andere kijk op dingen. Zelfs de kleinste en meest onnozele dingen kunnen uitgroeien tot een blog. Dagelijks vele lezers. Vaste lezers ook. Steeds weer leuke reacties. Dat motiveert. Hoe meer, hoe beter. Dus zeg ‘t voort. Tot nu toe, dag in dag uit, een blog geschreven. Dat verandert. Ik blijf bloggen. Het is verslavend. Het is leuk. Maar niet meer elke dag. Tenminste, ik leg mezelf niet meer op om elke dag een blog te schrijven. Dus misschien af en toe een dagje niet. Blogvrij. En straks, als er geboortenieuws is, dan neem ik misschien een paar daagjes meer blogvrij. Zie wel hoe ’t loopt. En alle vaste lezers die nog geen volger zijn op mijn site http://www.belindamantel.blogspot.com, ik zou ’t leuk vinden om te weten wie je bent, dus meld je aan als volger. Kan met een twitteraccount of een google-account. Heel eenvoudig. En, heb jij een onderwerp voor mijn blog? Ik hoor ’t graag!

Blogjubileum