Over en sluiten

Het is jammer voor mij. Maar het zat eraan te komen. Klein wordt groot. Houdt het langer vol. Twee jaar en vier maanden heeft het geduurd. Best lekker hoor. In die tijd kon ik van alles doen. Hangen op de bank, boekje lezen, buiten zitten… en alles wat je nog kan bedenken.

Het werd de laatste maanden al steeds een beetje korter. Ooit begon het met vier. Dat is vrij lang zo gebleven. Maar vier werd drie. Drie werd twee. En toen we op twee zaten, dat is sinds februari ofzo werd het aan het einde van de dag weer lastiger. Zeven uur erin, zingen en kletsen tot acht uur. Soms wel tot half negen of negen uur. Ja, zingen en kletsen in d’r eentje houdt ze best een tijdje vol. Gewoon de dag doornemen of liedjes zingen voor je knuffels.  Maar het is nu toch echt voorbij. De hele dag druk spelen, rennen en puzzelen. Om zeven uur naar bed en om kwart over zeven is ’t stil boven. Het middagslaapje is niet meer. Eruit gesloopt. Twee uurtjes slapen tussen de middag past niet meer in ’t patroon. Over en sluiten ermee. Kleine meisjes worden groot.

Verkeerd geadresseerd

Ik hikte. Kreeg waterige ogen. Hield mijn mondhoeken met moeite in de plooi. Ik probeerde mijn gedachten te verzetten. Om maar niet… Vervelend voor de mevrouw. Het duurde precies lang genoeg. Ik kon het onderdrukken tot ze uit beeld was.

Ik parkeerde mijn auto. Toen ik uitstapte zag ik een dame met ferme passen de schuifdeuren binnengaan. Een grote doos onder haar arm, tegen haar zij geklemd. Ze stond voor me. In de rij bij de postbalie. Toen ze aan de beurt was legde ze de doos hard op de toonbank. Het moest gefrankeerd worden. Maar om iets te versturen moet er natuurlijk wel een adres opstaan. Op een dikke laag plakband waren slechts nog resten van het adres en ordernummer over. Vertwijfeld en verward keek ze naar het plakband. Het adres… waar is het adres gebleven? Jawel. Op haar groene katoenen jas. Op de zijkant van haar jas stond met dikke, blauwe letters het adres en ordernummer gedrukt. Foutje. Geen watervaste stift gebruikt. En dat werkt niet zo lekker op plastic. Wel op katoen. Ze deed verwoeste pogingen om het adres te verwijderen van haar mooie jas. Helaas. Met ingehouden lach was de mevrouw van de balie behulpzaam door het adres voor te lezen van de zijkant van haar jas. Terug in de auto kon ik mijn lach niet meer inhouden. Verkeerd geadresseerd. Maar dan anders.