Ik hikte. Kreeg waterige ogen. Hield mijn mondhoeken met moeite in de plooi. Ik probeerde mijn gedachten te verzetten. Om maar niet… Vervelend voor de mevrouw. Het duurde precies lang genoeg. Ik kon het onderdrukken tot ze uit beeld was.
Ik parkeerde mijn auto. Toen ik uitstapte zag ik een dame met ferme passen de schuifdeuren binnengaan. Een grote doos onder haar arm, tegen haar zij geklemd. Ze stond voor me. In de rij bij de postbalie. Toen ze aan de beurt was legde ze de doos hard op de toonbank. Het moest gefrankeerd worden. Maar om iets te versturen moet er natuurlijk wel een adres opstaan. Op een dikke laag plakband waren slechts nog resten van het adres en ordernummer over. Vertwijfeld en verward keek ze naar het plakband. Het adres… waar is het adres gebleven? Jawel. Op haar groene katoenen jas. Op de zijkant van haar jas stond met dikke, blauwe letters het adres en ordernummer gedrukt. Foutje. Geen watervaste stift gebruikt. En dat werkt niet zo lekker op plastic. Wel op katoen. Ze deed verwoeste pogingen om het adres te verwijderen van haar mooie jas. Helaas. Met ingehouden lach was de mevrouw van de balie behulpzaam door het adres voor te lezen van de zijkant van haar jas. Terug in de auto kon ik mijn lach niet meer inhouden. Verkeerd geadresseerd. Maar dan anders.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten