We liepen naar binnen. Helemaal achterin, aan de rechterkant. De lift in. Onze bestemming: tweede verdieping. Het warenhuis wordt verbouwd. Nieuwe vloer. Nieuwe plafondplaten. Nieuwe stellingen.
We waren niet alleen in de lift. Een bouwvakker ging met ons mee omhoog. Geïnteresseerd keek hij in de kinderwagen. “Aaahhh, een jongetje”. Ik glimlachte. “Hoe oud is hij?”. Ik antwoordde. “Tjonge, een mannetje en een vrouwtje, van alles wat”. Ik glimlachte weer. “Enne, hoe ging de bevalling? Is hij in het ziekenhuis geboren of thuis”. Ik vertelde hem dat hij thuis geboren was. “Hoe lang duurde de bevalling?”. Verbaasd keek ik hem aan, ik haperde wat en zei “twee uurtjes”. Toen was het zijn beurt om verbaasd te kijken. “Hahaha, een snelle jongen noemen ze dat!”. Pling. De lift stopte. De deuren gingen open. We stapten uit op de tweede verdieping. Ik keek hem na. Enigszins verbaasd door het gesprek. Een ‘elevator pitch’. Maar dan anders.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten