Een wit voetje halen. Een spreekwoord. Ontstaan in de 16e eeuw. Toen werd nog op een aantal wegen tol geheven. Als jouw paard één of meerdere witte voeten had, dan mocht je gratis doorrijden. Een gunst. Wit was tenslotte ‘zuiver’ en magisch’. Een voorkeursbehandeling voor schimmels en paarden met witte voeten.
Een voorkeursbehandeling, een wit voetje. Maar sommigen hoeven geen wit voetje te halen. Die hebben dat hun hele leven lang en daarvoor hoeven ze niets te doen. En soms zorgen juist diegenen op een andere manier voor een wit voetje. Letterlijk. Vandaag had ik zo’n gevalletje. Of eigenlijk: een heleboel gevalletjes. Witte voetjes. Ik heb ze niet geteld, maar ik schat een paar honderd. Twee paar witte voeten die de hele dag door je huis denderen. Dat was nodig om het schuine dak mooi af te werken. Gelukkig was de dweil zo vriendelijk om de ontelbare afdrukken van de vloer te verwijderen. De witte voetjes zijn weer van de vloer. Nu nog de schroefgaten en de naden van de gipsplaten afwerken. Bedankt pap. Voor je vakkundige hulp vandaag. Alleen hadden we het niet gekund.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten