Alleen al de gedachte dat hij straks weer wordt aangeraakt. Dat hij met zorg wordt gemasseerd. Dat hij wordt geaaid. Dat hij daarna tot grote hoogte komt en weer liefdevol wordt opgevangen. Ik sidderde op mijn stoel. Kippenvel over mijn hele lijf. Van kruin tot kleine teen. Diep in- en uitademen kon dat niet voorkomen. Rode blossen werden langzamerhand zichtbaar op mijn wangen. Net zo rood als hij. Warm. Een onrustig gevoel. Ik bedacht me om het een halt toe te roepen. Ik kon het niet aan, dacht ik. Mijn hoofd vulde zich met dilemma’s. Ik kon het niet over mijn hart verkrijgen om te zeggen dat het over moest zijn. Het plezier. De glimlach. Zo licht als een veertje. Zwevend. Drie dagen gunde ik hem én hen het plezier. Maar vandaag heb ik hem per ongeluk en misschien wel expres, zijn verdere zweven ontzegd. Geen krassende geluiden meer. Ballon stuk.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten