04. #twittercolumn

"Mam, hij is stuk!" Speurt met haar blauwe oogjes de evenzo blauwe hemel af en vraagt: "waar is de rest?" Halve maan. #twittercolumn

03. #twittercolumn

100 km/u, bumperkleven en tandenpoetsen. Multitasken. De dame in de auto achter mij kan het. Advies: zet een wekker. #twittercolumn

02. #twittercolumn

Wegdromen. Links weilanden. Een witte waas. Rijzende zon. Mooi ochtendgloren. Rechts een wake up call: flitspaal. Goedemorgen. #twittercolumn

01. #twittercolumn

Hij doet gek. Zij lacht. Hij doet er nog een schepje bovenop. Zij snakt schaterlachend naar adem. Hij gaat los. Waterballet. #twittercolumn

Bevroren, oranje e-nummers

Voor de vuilniszakkenfabrikant die heel jolig een oranje kleurstof aan zijn zakken heeft toegevoegd. Voor de bakker die zijn magazijn heeft volstaan met EK-printbroodzakken. Voor de marktkoopman die de komende maand alle oranje groente en fruit extra aanprijst. Voor alle mensen die met bouwzeilen hun huizen oranje hebben ingepakt. Voor de buurmannen die, onder het genot van een flesje bier waar ooit een oranje dop opzat, hun leven waagden op hoge ladders om een vlaggenlijn van de lantaarnpaal naar lantaarnpaal te spannen. Voor de keurslager die mijn dochter vandaag blij maakte met een afzichtelijke, oranje kroon. Voor de ijsmakers die pakhuizen vol hebben staan met bevroren, oranje e-nummers. Voor de biermerken die dit jaar niet met 'verboden jurkjes' op de proppen komen en de biermerken die de kratjestribune dit jaar hebben overgeslagen. Voor de supermarktketens die weer scoren met plaatjes, vlaggetjes, stickers en andere rommel die ik over een paar weken geheel onopgemerkt in de prullenbak deponeer. Voor de kinderkledingwinkel die ontzettend slim babyshirtjes probeert te verkopen met geprint 'EK 2012' (volgendjaarpasthettochnietmeerendanishetookalgeen2012meer). En voor alles wat nog meer heel slim, leuk en oranje in de kijker wordt gezet... Laten we hopen dat het zijn doel niet voorbij schiet. Blijf  positief, pas een wedstrijd gespeeld. Nog alle kans om de finale te winnen. Uhm... En in welke kleur speelde Nederland ook alweer?

Betaaldt kabaal

Tuintegels kopen. Het gewenste type en formaat uitgezocht. Afgerekend. De meneer achter de balie had nog wat gegevens nodig voor de bezorgdienst. Hij schreef meteen even op de offerte dat het al betaald was. Hij begon met schrijven. “KLANT HEEFT BETAAL…”. Aan de laatste ‘L’ zag ik dat hij ging nadenken over de letter die daarna kwam. De ‘L’ werd namelijk niet zo ferm geschreven als de eerdere in ‘KLANT’. Niet van die rechte lijntjes. Duidelijk ‘ik-twijfel-lijntjes’. Gelukkig had hij wel de moed zijn collega te vragen. Even het gesprekje:

Hij: is betaald nou met een ‘d’ of een ‘t’?

Collega: dat is heel simpel, je kijkt naar het onderwerp en dan zet je daar het werkwoord ‘lopen’ achter.

Collega weer: de klant loopt.  

Hij: ja, die begrijp ik.

Collega: dan kijk je ook nog naar ’t Kofschip om zeker te weten welke letter erachter moet.

Hij: oké…

Collega:  Dan neem je het hele werkwoord en daar haal je ‘en’ af.

Collega: Het is ‘betaalden’ en zonder ‘en’ is dat dus ‘betaald’. De ‘d’ zit niet in ’t Kofschip, dus komt er een ‘t’ achter. Betaald is dus met ‘dt’.

En zo geschiedde. “KLANT HEEFT BETAALDT” staat er op mijn offerte… Gevalletje ‘klok en klepel’. Ik schat zijn collega ongeveer even oud als ik. Dus uit het ‘walkmantijdperk’. De jaren dat het nog heel gaaf was om de Top-40 op een cassettebandje op te nemen van de radio. Waarschijnlijk zat hij, met het kabaal van zijn walkman dat via zijn koptelefoon zijn oren in suisde, in de Nederlandse les toen de spellingregels werden uitgelegd. Ik heb met ingehouden adem geluisterd. Geprobeerd te begrijpen wat hij bedoelde. En al snel besloten dat een uitleg van de juiste spellingregels een kansloze missie was… Prima hoor, ik betaal wel met ‘dt’.

Bolognese met piccalilly

Het begon als een heel gewoon winkelbezoekje. Het eindigde in een groot tranendal. Van het lachen. Plaats delict: de zuivelboulevard (ik weet het, die naam is iets overtrokken, maar zo noemen ze dat nou eenmaal). Een meneer in een jurk, op hakken. Valt op natuurlijk. Ook kleine meisjes van drie jaar zien dat dat anders is. Ik zag haar ogen gericht op de meneer. Vraagtekens verschenen op haar voorhoofd. In mijn hoofd speelde 'snel weg hier anders plaatst ze een ongezouten en ongetwijfeld niet passende opmerking'. Gelukt. Pfff... 

Maar dan... De rij voor de kassa... Wie sloot er achter ons aan? Jawel! Mijn dochter zag hem (of moet ik 'haar' zeggen?) ook. Ze wilde duidelijk iets zeggen, maar ik was sneller. "Leg jij de bananen maar op de lopende band". Weer een gênant moment bestreden. Achter de meneer/mevrouw stond meneer met een rollator die vreselijk zijn best deed om zijn lachen in te houden. Net als ik eigenlijk. Dat werd ons behoorlijk lastig gemaakt. Hij/zij praatte namelijk met een aardappel in de keel. Daar is heus niets mis mee. Maar als je daarbij zijn/haar dichtgeknepenneusstem bedenkt, dan kun je je voorstellen dat dat een rare combinatie is. Net zo'n rare combinatie als spaghetti bolognese met piccalilly. Of boerenkoolstamppot met een kuiltje jus en een kaassouffle. De rollatormeneer kon het niet langer aan. Draaide zich snikkend van de lach om en bedacht dat hij best nog wat appels in zijn mandje kon stoppen. Goede keus, hoefde hij niet langer in de rij te staan. Eenmaal buiten rolden de tranen over mijn wangen. Op het voorhoofd van mijn dochter zag ik weer vraagtekens verschijnen, waarna ze zei: "mama, die mevrouw achter ons had een blauwe jurk. Mijn fiets is ook blauw, toch mama? Zelfde kleur". En dat is dan weer peuterlogica.

Pootjebaden

Het belooft een ware beleving te worden. Een sensatie die zijn weerga niet kent. Mijn hersenen zijn nu nog 'down to earth' en ik schat het in als 'onvergetelijk'. Het wordt een droom. Ik denk zelfs dat het niet bij een keer kan blijven. Het lijkt te gaan smaken naar meer. Het zou zelfs een verslaving kunnen worden. Een hogere sfeer waarvan je zou willen dat het eeuwigdurend was. Ik tref de voorbereidingen. Laat het bad vollopen. Heet water.  Dampend. De blaadjes die straks in het water gaan zweven liggen klaar.... Eerst even doorkomen, pootjebaden. Dan langzaam in het hete, dampende water glijden. Zwevende blaadjes verspreiden een mysterieuze geur. Ik neem de geur tot me. Hoe meer ik dat doe, hoe groter het genot... En dat komt allemaal door een voor de inhoud ergonomisch gevormd zakje. Een pyramidetje waardoor de blaadjes vrij kunnen zweven. En doordat ze zich vrij voelen laten ze alles los wat ze in zich hebben... Maar voor het zover is moet het zakje eerst zijn adem inhouden, breng ik hem in de verdrukking en mag ik blij zijn als ik mijn vingers niet brand aan het hete water. Pootjebaden met een hindernisje. Hindernis theekopje. Het pyramidetje is net te breed voor een heel gewoon theekopje. Maar eenmaal klaar is het een sensatie hoor, net zoals het ouderwetse, rechthoekige zakje. Thee 'can do that' zal ik maar zeggen.

Nieuwe liefde

Toen we elkaar voor het eerst zagen, was het liefde op het eerste gezicht. Die eerste aanblik. Gisteren hadden wij eindelijk de stoute schoenen aangetrokken. Onze eerste date. Gestrikt voor een hele dag. Samen. Ik liep met mijn hoofd in de wolken. Dacht dat ik de blauwe lucht kon aanraken met mijn wijsvingers. Ik voelde me groots. Zo groot had ik me nog nooit gevoeld. We genoten van de voorjaarszon die fel op onze neuzen scheen. We werden aangekeken. We oogden gezellig samen. Een ‘goed paar’ was vaak de conclusie. Bepaald geen instapmodel, maar heel volwassen. Niemand kon ons iets in de schoenen schuiven. Pas rond tienen in de avond scheidden onze wegen. Met lood in de schoenen liep ik weg. Tegelijkertijd landde ik. Voelde ik weer de aarde onder mijn hielen. En vandaag… vandaag even geen date. Even geen paar. We hebben gisteren al zoveel wegen bewandeld. Ik en mijn te leuke, roze pumps met hakken van 7 centimeter. Spierpijn in mijn kuiten. Aaauuww!

Rode blossen

Alleen al de gedachte dat hij straks weer wordt aangeraakt. Dat hij met zorg wordt gemasseerd. Dat hij wordt geaaid. Dat hij daarna tot grote hoogte komt en weer liefdevol wordt opgevangen. Ik sidderde op mijn stoel. Kippenvel over mijn hele lijf. Van kruin tot kleine teen. Diep in- en uitademen kon dat niet voorkomen. Rode blossen werden langzamerhand zichtbaar op mijn wangen. Net zo rood als hij. Warm. Een onrustig gevoel. Ik bedacht me om het een halt toe te roepen. Ik kon het niet aan, dacht ik. Mijn hoofd vulde zich met dilemma’s. Ik kon het niet over mijn hart verkrijgen om te zeggen dat het over moest zijn. Het plezier. De glimlach. Zo licht als een veertje. Zwevend. Drie dagen gunde ik hem én hen het plezier. Maar vandaag heb ik hem per ongeluk en misschien wel expres, zijn verdere zweven ontzegd. Geen krassende geluiden meer. Ballon stuk.

Waslabelvragen

Ik heb een jurkje. Nu denk je misschien ‘waarom wil ik dit weten’. Nou, dit jurkje is niet zomaar een jurkje. Hij is heel erg leuk en heel erg gekleurd. Heel veel kleurtjes. Bloemen, vogels, takjes en vlinders. En het boeiendste deel van dit jurkje bevindt zich aan de binnenkant. Het waslabel. Het wat? Het waslabel. Er zit een heel interessant waslabel in. Inspirerend zelfs. Je gaat je er van alles bij afvragen. Behalve de benodigde informatie staat er ook een instructie op:

“Wassen en strijken met gelijke kleuren. Voor het beste resultaat in een waszak.”

Ik heb dat even op me in laten werken. Wassen met gelijke kleuren? Uit elkaar knippen, wassen en weer in elkaar zetten? Hoe werkt dat? En dan wordt je ook nog geacht het ding te strijken met gelijke kleuren. Het wordt steeds ingewikkelder. Ik ben ook erg nieuwsgierig naar het ‘beste resultaat’. Kijk, ik begrijp heus dat doorgelopen kleuren daar niet mee bedoeld worden. Pluisjes evenmin. Wassen in een waszak, lukt me. Absoluut. Maar moet ik ook strijken in een waszak? Het staat er wel. Maar het resultaat is dan een jurk vol vouwen waar je ze niet wil hebben volgens mij. Niet geprobeerd, maar vermoed dat die actie niet het ‘beste resultaat’ geeft. En om het dan nog ingewikkelder te maken moet je het eigenlijk ook strijken met gelijke kleuren in een waszak. Ja, dat wordt een hele tour. En dan te bedenken dat de stiksels aan de buitenkant rood zijn en de stof niet. Tellen de stiksels ook mee als we het over gelijke kleuren hebben? Poehee… volgende keer gewoon effen zwart, van plastic, wassen niet nodig. Na één keer dragen pak je gewoon een nieuwe van de rol.

Fleurig, saaie hoek

Het staat gezellig. Fleurig. Kleurrijk. Heeft ook nog iets gezonds geloof ik. Doet iets met de lucht. Nou verwacht ik dat bij ons die impact heel klein is. Want zoveel hebben we er niet. Heb ze puur voor de leuk. Vult een lege plek die ooit saai was. Sommigen kunnen jaren mee. Zo schijnt in ieder geval. Toen ik nog thuis woonde stond daar een exemplaar die het plafond aanraakte. Jaren, zo niet eeuwen oud. Maar dat is mij nog niet gelukt. Heb ook nog nooit een nieuwe huisvesting hoeven aanschaffen. Schijnt ook wel eens nodig te zijn. Maar zo ver komt het bij mij niet. Ik zie ze heus wel staan. In een verveeld momentje kan ik er ook wel eens aandachtig naar kijken. Maar toch.. Ik denk er gewoon niet aan. Heb ’t zelfs al eens in mijn mobiel ingesteld dat ik wekelijks herinnerd word. Maar die herinnering komt dan net op het verkeerde moment. Druk met iets anders. Geen zin. Doe ik morgen wel. En dan komt het er niet van. Uitstel wordt afstel. Afstel wordt uiteindelijk een lelijk, dor, droog geval. De hoek die fleurig was, is weer saai. Dus begeef ik mij weer naar de winkel. Kom er inmiddels zo vaak dat ze overwegen speciaal voor mij een loyaliteitsprogramma op te zetten. Kan natuurlijk ook voor nep gaan. Maar dat is het dan toch ook weer niet. Nee, ik ga gewoon heel regelmatig naar het tuincentrum om een nieuwe kamerplant aan te schaffen.

De achtervolging

Hij volgde mij. Eerst op grote afstand. Langzaam kwam hij dichterbij. Toen hij nog minder dan een meter achter mij was, bekeek ik hem. Het glas van zijn donkere zonnebril spiegelde door de laaghangende zon. Een grote, donkere man. Niet het type waarmee ik gezellig een kopje koffie wil drinken. Hij was druk met zijn telefoon. Voerde een gesprek en maakte daarbij driftige gebaren. Door zijn wilde bewegingen zakte zijn muts, die blijkbaar toch een maatje te groot was, steeds een beetje meer naar zijn borstelige wenkbrauwen. Na een paar minuten hield hij de achtervolging voor gezien en ging me voorbij. Terwijl hij dat deed, keek hij  naar me. Al snel was hij uit het zicht. Ik slaakte een zucht van verlichting, maar moest even verder toch weer mijn adem inhouden. Daar stond hij. Met een blik van verslagenheid. Een hand in zijn zij, met de andere hand toetste hij een nummer op zijn telefoon. Ik vermoed dat hij de sleepdienst belde. Om zijn auto, die hij net in de achterbak van zijn voorganger had gedrukt, weg te takelen. Vervelend voor het slachtoffer, maar toch reed ik glimlachend voorbij. Het had ook mijn achterbak kunnen zijn.