Ze heeft bewezen te voldoen aan wat de boekjes van haar verwachten. De lengtelijn is weer doorgetrokken, past binnen de gemiddelden. Hetzelfde geldt voor de gewichtslijn. Volgens de boekjes is vijf blokjes stapelen meer dan genoeg. Tien gered, meer blokjes waren er niet. Niet nodig, wel gelukt: alle kleuren van de blokjes noemen. Nul fout.
Ja, ze kan ook zinnen vormen. Hoeveel woorden… Ehm… tja, het is nou niet dat ik daar enorm op let. Vanmorgen toen ik door een tijdschrift bladerde zei ze: “mag Dante ook een boekje lezen”. Zinnetje van zes woorden, check. Volgens de richtlijnen hadden we ook met minder kunnen volstaan. Spontaan begon ze te tellen, tot twintig, verder kan ze nog niet. Toen ze ook nog op een poster de getallen van een telefoonnummer aanwees en die juist benoemde had ze bewezen prima op orde te zijn qua fijne motoriek. Toen moest ze nog een potje voetballen met mij. Heel lenig is ze niet. Met het rechterbeen scoort ze makkelijk, met links raakt ze de bal niet eens. Maar dat had volgens het boekje wel gemoeten. Stoeprandjes komt ze niet op zonder daarvoor handen en voeten te gebruiken of hulp te vragen… Maar de richtlijnen zeggen wat anders. Een krappe voldoende voor bewegen. Ach… het maakt ons allemaal niet zoveel uit. Uiteindelijk komt het goed. In veel landen hebben ze nog nooit gehoord van een consultatiebureau. Laat staan van gemiddelden en richtlijnen waar je aan moet voldoen als je opgroeit. In ieder geval hebben wij weer aan de Nederlandse verplichting voldaan. We hebben weer een “zijn-geweest-en-alles-gaat-goed-kruisje” gescoord. Het volgende bezoek is in 2012.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten