In een hoek, bij het raam. Een jonge, blonde dame. Slank. Mantelpakje. Bladerde door haar agenda. Een dampend kopje koffie op het tafeltje voor haar. Het suikerstaafje ongebruikt. Het koekje onaangeroerd.
Hij kwam binnen. Een meneer. Rugzak om. Windjack aan. Keek om zich heen. Zag haar zitten. Twijfelde. Zij zat aan een tafeltje voor vier personen. Eén van de twee tafeltjes bij het raam. Aan dat andere tafeltje bij het raam zat ik. Met een vriendin. Wij zagen de twijfel in zijn ogen. Hij keek nog een keer naar binnen. Maar hij besloot het er op te wagen. “Mag ik bij je komen zitten?” Zij schrok. Keek omhoog. Besloot dat het prima was. Ging weer verder waar ze mee bezig was. Hij zuchtte. “Heerlijk om zo bij het raam te zitten”. “Mevrouw van de bediening, doet u mij maar een kopje koffie”. “Oh, en mevrouw, als u toch naar de keuken loopt, doe dan ook maar een dikke bruine boterham met hele oude kaas”. De mevrouw knikte en liep weg. Wij kletsten door. Onverstoorbaar. Hij keek achterom. Probeerde onze blikken te vangen. Niet gelukt. Natuurlijk hadden wij hem wel door. Hij probeerde uit alle macht aandacht te krijgen. Van een dame. Meneer, niet gelukt. Misschien kwam dat wel omdat u onze vader had kunnen zijn. Van de dame bij u aan tafel, van mijn vriendin, van de mevrouw van de bediening en van mij. Volgende keer maar gewoon een tafeltje alleen? Hoe dan ook. Wij hebben heerlijk gegeten. Thee gedronken. Gezellig gekletst. Voor herhaling vatbaar.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten