Soms heb je van die momenten. Je ziet het gebeuren. Je gelooft je eigen ogen niet. Vandaag zag ik zoiets. Ik zat in mijn auto. Stoplicht op rood. Ik stond vooraan. Het was zo’n rij stoplichten over de weg.
Het fietslicht ging op groen. Een meneer stak over. Reed keurig tussen de lijntjes onder de stoplichten door. En toen gebeurde het. Het was een absolute toevalstreffer. Ik was toeschouwer. De meneer was op het verkeerde moment op de verkeerde plaats. Een grote lading sneeuw viel van het stoplicht naar beneden. Het zat er waarschijnlijk al een tijdje aan te komen. De zwaartekracht deed zijn werk. De sneeuw stortte via zijn hoofd zijn jas in. Toen hij was overgestoken stopte hij. Schudde zijn jas uit en reed snel verder. Met de sneeuwvlokken in zijn haar verdween hij uit het zicht. Meneer, ik had medelijden met u. Maar tegelijkertijd moest ik verschrikkelijk lachen. Ik hoop dat u er nu ook met een glimlach aan terugdenkt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten