Al zeven dagen en nachten gaat het goed. En dat vinden we best fijn. Sinds vorige week woensdag vermijden wij ‘het woord’ in haar bijzijn. We willen de herinnering niet naar boven halen. Over een tijdje misschien. Maar nu is het nog een te gevoelig onderwerp.
Wat we al een tijdje stiekem hoopten, gebeurde. Ze nodigde er zelf toe uit. Wij hebben alleen maar meteen de koe bij de horens gevat. Er geen gras over laten groeien. Direct toegeslagen. Uitnodiging geaccepteerd. “Dante groot, speentjes voor baby’s”, meldde ze ons vorige week woensdagavond. Eigenlijk herhaalde ze onze woorden. Wat wij al een tijdje tegen haar vertelden. Oké, dus nu is ze zelf ook overtuigd. Dan gaat het speentje er maar meteen uit. Vond ze prima. De volgende ochtend deed ze vol trots haar mededeling voor de tweede keer. Donderdagavond bleek ze iets meer moeite te hebben met haar uitspraak. Zo ook op vrijdag. Maar, langzamerhand bleek de verslaving minder te worden. Er werd minder naar gevraagd. Nu, sinds een dag of drie vraagt ze er niet meer naar. Verdrietig of moe? Dan vragen we tegenwoordig naar het knuffelkonijn. ‘Het woord’ lijkt langzaam in de vergetelheid te raken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten