Gisterenmorgen kreeg ik een enveloppe in mijn handen gedrukt. Dichtgeplakt. Mijn schoonmoeder zei lachend “pas openmaken op je werk”. Nieuwsgierigheid gewekt. Vijftien minuten later sloot ik achteraan een lange rij auto’s. De enveloppe op de bijrijderstoel. Het zou nog zeker een uur duren voor ik op mijn werk was.
Bekentenis:
Ik was nieuwsgierig naar de inhoud. Toen ik nog reed was openscheuren geen optie. Maar ja… dan sta je opeens stil in een file. Alle tijd. Zal ik… Nieuwsgierigheid verdrievoudigd. Ik heb me nog proberen in te houden. Maar ik kon mijn nieuwsgierigheid niet bedwingen. Opengemaakt.
Een leuke inhoud. Geruststellend ook. Fijn om te weten: dat ik niet de enige ben die het moeilijk vindt om op tijd de eindstreep te halen. Fijn om te weten: dat het niet alleen mijn keuken is die ontploft in 30 minuten.
Ik was nieuwsgierig naar de inhoud. Toen ik nog reed was openscheuren geen optie. Maar ja… dan sta je opeens stil in een file. Alle tijd. Zal ik… Nieuwsgierigheid verdrievoudigd. Ik heb me nog proberen in te houden. Maar ik kon mijn nieuwsgierigheid niet bedwingen. Opengemaakt.
Een leuke inhoud. Geruststellend ook. Fijn om te weten: dat ik niet de enige ben die het moeilijk vindt om op tijd de eindstreep te halen. Fijn om te weten: dat het niet alleen mijn keuken is die ontploft in 30 minuten.
Bron: Noordhollands dagblad, 3 januari 2011
Geen opmerkingen:
Een reactie posten