Van jongs af aan heb ik er al last van. Is nooit helemaal overgegaan. Zo erg als ’t vroeger was is het nu niet meer. Maar toch… Eigenlijk is het een bijzonder lastige eigenschap.
Ik ben, zoals ik het zelf noem, een ‘slingeraar’. Dat heeft niets te maken met slingers. Het is helemaal niet feestelijk. Ik laat van alles slingeren. Soms heb ik helemaal niet door dat ik ’t doe. Soms heb ik er bijzonder veel last van dat ik ’t heb gedaan. Dan maak ik er maar weer stapeltjes van. Oogt tenminste netjes. Maar eigenlijk vind ik het het allerprettigst als ’t weg is. Opgeruimd. Geeft rust. Niet alleen qua aanzicht. Ook in m’n hoofd. Krijg ik post? Dan leg ik dat graag op tafel. Een magazine? Past ook wel op de stapel. Zo ook de krant, een kaart. Zin om het op te ruimen heb ik vaak niet. Maar na een tijdje gaat het me storen. Dan vraag ik me af waarom ik het niet meteen doe. Tja, wel eens geprobeerd. Ook een tijdje volgehouden. Maar je valt toch weer snel terug in oude gewoontes. Het lukt me gewoon niet. Om altijd alles meteen op te ruimen. Ach, heel erg is het niet. Sommige mensen hebben iets soortgelijks, die kunnen met geen mogelijkheid op tijd komen. Daar heb ik nou weer geen last van. Zo heeft iedereen wel wat volgens mij. Niemand is perfect. Ook ik niet. Hoewel…. 
Geen opmerkingen:
Een reactie posten