Ik lees niet veel. Maar áls ik dan lees. Dan lees ik het boek maar één keer. Dan is de lol of de spanning eraf. Het verdwijnt in een kast. Zo ook met films. Eén keer kijken is genoeg. Dan hoeft het niet meer. Tenzij er meer dan vijf jaar tussenzit en ik niet meer weet waar ’t over ging.
Ik verbaas me er dan ook iedere keer weer over, dat zij dag in dag uit geobsedeerd is door hetzelfde filmpje van Pieter Post. Als ze aan het einde van de middag even een half uurtje naar de televisie mag kijken. Is aan haar de keuze welk filmpje we opzetten. En elke dag weer, kiest ze voor hetzelfde filmpje. Al weken horen wij de sympathieke postbode Pieter en zijn zoon Julian over een vliegerwedstrijd. En elke keer weer is Smoes de kat zo oenig om aan een vlieger te blijven hangen, waardoor ze door de lucht vliegt. Gelukkig is Baas Klus in de buurt en schiet ook buurmeisje Mira te hulp. Ze kan hem al bijna meepraten. Zo ook het voorleesverhaaltje voor het slapengaan. Ook weer een keuzemoment. En ja hoor, het verrast niet meer. Een boekje van Nijntje met daarin haar eigen naam. De eerste pagina heeft ze al ‘gelezen’ voordat het boek überhaupt opengeslagen is: “op een dag, wordt er op de deur geklopt”. Om het verhaal voor jezelf nog een beetje leuk te maken, bedenk je er wel eens iets bij. Of als het allang bedtijd is geweest laat je wat weg. Maar in beide gevallen geldt: ze heeft het door. Kijkt je aan en zegt “nee, nee”. Een wonderlijk fenomeen toch, continu herhalen. In de volwassenwereld is herhaling de kracht van de reclame… Hoewel we daar snel op uitgekeken zijn.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten