Valse kanarie

De onze was oud. Een jaar of vijf. En dan heeft hij het heel lang volgehouden. Boven onze verwachting. Simpel dingetje. Kostte niet veel. B-merk.

Hij hoeft niet veel te kunnen. Stekker in ’t stopcontact. Vullen tot zover nodig. Knopje omzetten en aan de slag. Dat was zijn takenpakket. Niet meer, niet minder. Hij was niet stuk. Toch hebben we een nieuwe gekocht. Een hypermoderne. Deze kan namelijk hetzelfde als de oude variant maar dan heeft hij ook nog verschillende standen. 40, 60, 80 en 100. De hoogste stand is standaard wat de oude deed. Standje 40 schijnt handig te zijn voor het bereiden van babyvoeding. Dus, al een paar weken zetten wij ons theewater in een gloednieuwe waterkoker. Bekend A-merk. Hij raakt snel aan de kook. En als hij het water heeft opgewarmd tot de ingestelde temperatuur dan laat hij ons dat weten. Met een gezellige pieptoon. We drinken niet enorm veel thee. Hij hoeft slechts één keer per dag zijn dienst te bewijzen. Dat doet hij nog steeds keurig. Hoewel hij ook wat schor aan het worden is. De gezellige, fleurige pieptoon is weg. Zijn ‘het-water-is-op-temperatuur-toontje’ is vergelijkbaar met het geluid van een kanarie die valse noten uitkraamt. Zo’n vogel waar je het liefst de hele dag een handdoek over de kooi laat om te voorkomen dat hij zijn stembanden gaat testen. Zo’n geluid waarvan je kippenvel krijgt. Krassende nagels over een schoolbord. Het piepende geluid van iemand die een ballon knoopt. Volgende keer weer gewoon voor een B-merk. Zonder geluid graag.