Het duurt vast niet lang meer. Voor m’n hoofd uit elkaar ploft. Ik ben niet van het type ‘de-krant-zegt-dat-het-eraan-komt-en-ik-heb-het-als-eerste’. Vroeger is mij aangeleerd: niet zeuren, aspirine nemen en naar school. Dat idee heb ik nu nog steeds. Alleen ga ik niet meer naar school.
Ik voelde het al aankomen. Vannacht niet zo goed geslapen. Woelen. Warm, koud. Raam open. Toch maar weer dicht. Nog een slokje water. Linkerzij. Rechterzij. De wekker tikte onverstoorbaar door. Hield geen rekening met het feit dat ik wakker was. Dacht niet: owh, ik stop de tijd eventjes, dan komt ze nog aan d’r acht uur slaap. En vanmorgen om half zeven ook geen schrijntje medelijden. Hij deed gewoon alsof zijn neus bloedde en zette een vrolijk vogelgeluidje op. Ik geloof dat ik het een beetje te pakken heb. Heb vandaag gewoon gewerkt. Denk niet dat iemand het heeft gemerkt. Dat ik een beetje grieperig ben. En ook voor morgen geldt: niet zeuren, gewoon naar je werk. Tenzij het echt niet meer gaat. Maar dat lijkt me onmogelijk. Ga maar heel vroeg naar bed vandaag. Na Sesamstraat. Of is dat al af? Oké, nu dan. Goodnight. En morgen weer griepvrij en uitgerust op. Goede doelstelling al zeg ik ’t zelf.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten