Mandolinea

Ik zat een heerlijke sinaasappel te eten.
Vanmiddag op kantoor.
“Oh ja, ik heb ook nog zo’n ding”.
Door mij herinnerde ze zichzelf aan het ding.
Een collega.
Ik: “wat voor ding?”
Zij: “nou, zo’n ehhh….”
Stilte.
Ze graait in haar tas.
Vraagtekens op mijn voorhoofd.
Zij: “ach, je weet wel, zo’n….”
Weer een stilte.
Zij: “een Mandoline!”
Ik: “een wat?”
Zij: “oh, nou zeg ik het weer verkeerd. Een Mandolinea”
Het ding werd eindelijk gevonden.
Oranje. Rond.
Vertoont sterke overeenkomsten met een sinaasappel.
Maar dit is van een gekruist soort.
Een kruising tussen een mandarijn en een pompelmoes.
Ik: “oh, je bedoelt een Mineola!”
We barstten allebei in lachen uit.
Schaterlachen. We konden niet meer stoppen.
Tranen over onze wangen.
Eigenlijk hing de meligheid al de hele dag in de lucht.
Het had alles kunnen zijn.
Maar de Mineola was het laatste druppeltje.